Bir İnsanlık Rüyası Şiiri - Mehmet Işık Ron

gezegenin en şatafatlı yerinde
binbir gece masallarının hikayeleştiği sularda
mendil açıp eksik bir romanın kırıntılarını bekleyenlerdeniz.
bir dağ çocuğuna fazla gelmezdi denizin enginliği
ki gömlek cebinde taşırken denizkabuklarını,
patikalarından tırmanıp, ulaşınca zirvelerine sümbülün.

bizim de sözlüğümüzde vardı tembellik
inkarına kalkışan sızardı en kötü, bir kaya dibine.
rakıyla sonradan tanışan
ama damağında nereden kaldığı belli olmayan
bin yıllık bir süryani şarabı tadı.
bana sorarsanız kibele sarhoştu, bizi doğururken
kıyısında diclenin.

kime anlattıysam meczuptum.
hallac-ı mansur'u anlatmak kifayetsizdi
mevlanayı uçkur düşkünü sanana.
en fazla yapacağım terk-i diyardı.
nedense oracıkta yunus geldi aklıma.
çekilecek kuranın tartışmasız günahkarı.
vapurdan aşağa, baktım, hep köpekbalıkları.

enaniyetimiz daha da beladır beldenaşağı.
bu sebeple perperişan sıyrılıp tenden,renkten
orada yetmiş üç milletin orkestrası çalsın isteriz.
gezegenin en şatafatlı yerinde mendil açıp,
bu bitmemiş insanlık romanına, hep eksik olmuş
en tatlısından en renklisinden huzur dileniriz.
dayanıp mehmed hanın dergahına, kıyıda,
bize biraz insanı anlat deriz.

sonra bir bakmışsın araratın eteklerinde
bir kürdi ses yükselir, bazidin medresesinden.
uyanıp da bir rüyadan dingincesine oturdum.
xani baba'nın dersinden kovulacaktım, öyle diyordum.
günahım ağır, yüzüm kırık döküktü.
tövbeye gelecektim orda, çıkarmaya çalışırken
dişlerimin arasından mezelik fıstık parçasını.
sonradan duydum, mevlanın o altın fısıltısını.

derken, koçer olmuşların otağlarında
ince memedin, çocuk memedin yiğitliğini dinledik.
bin dergah gezip bin dereden su içtik
moskovada votka içtik, umduğumuz değil, misafirdik.
bütün olmaya gittik, yetmiş üçe yettik.
o an hiçbirimiz tembel değildik, yeminlen değildik.
yetmiş üçten büyüğümüz, selam verdi.
kardeşçesine yetmiş ikimiz birden "vekil" dedik.