Bir İnsanı Sevmekle Başlar Her Şey

Bir İnsanı Sevmekle Başlar her Şey
Ahmet YAPAL

İnsan, yaratılıştan sevilmeye layık bir varlıktır. Nitekim yaratıcı mahlukat içinde en çok onu seviyor ki; kainatta ne varsa ona musahhar kılmış ve kainattaki toprak, su, atmosferden Ay ve Güneş’in hareketlerine ve mesafelerine kadar her şeyi insana göre ayarlamıştır. Tabiri caizse Allah’a göre “her şey insan içindir.” Yine onu sevdiğinin bir emaresidir ki; onu en güzel biçimde yaratmış ve onu yeryüzüne halife kılmıştır.
Ve onun içindir ki; Dini, dili, rengi, ırkı ne olursa olsun. Farklı düşündüğü için dışlamadan, küçümsemeden, hor görmeden…Samimiyetle elini uzatarak, gösteriş veya menfaat için olmadan. Ve de Önyargısız. Karşındakine söz hakkı vererek bir insanı sevmekle başlar her şey…
Sevgi insanı yaşatan ayakta tutan bir iksirdir; insanlar sevgiyle mutlu olur ve sevgiyle çevresini mutlu ederler. İnsanlık sözlüğünde sevgi bizim canımızdır; biz birbirimizi onunla hisseder, onunla duyarız. Allah, insanları birbirine bağlama konusunda sevgiden daha güçlü bir irtibat unsuru, bir zincir yaratmamıştır dersek mübalâğa yapmamış oluruz…
Peki ama bugün yaşanan ayrımcılık, kin gütmeler, korkmadan insan öldürmeler ve benzeri bir sürü kötülükler neden yaşanmaktadır? Diye sorabilirsiniz…
Bizler bugün bir insanı sevmek için gerekli olan inanmak ve güvenmek duygusunu-temel gereksinimlerini yitirmiş durumdayız. Bu kavramların gün geç tikçe toplumlardan eriyip, silindiğini üzülerek görmekteyiz. İnsanlara karşı uzak, kendi iç dünyalarına yabancı bir nesil oluşmaya başlamakta şimdilerde…
Bence genel bir tanımama sorunu var ortada. Çok katlı apartmanların birbirlerini tanımayan komşuları gibiyiz. Her ne kadar suyumuz ortak borulardan, elektriğimiz ortak kablolardan geliyor olsa da; damı akan çatımızın tamirine pek kimse yanaşmıyor. Gayri resmi ciddiliklerimizin doğurduğu güvensizlikse birbirimizi tanımamamızdan kaynaklanıyor ve gün geç tikçe hareketlerdeki yapaylıkla bir ‘güven istismarı' oluşuyor. İnsanlar birbirlerine yanlış tanıtılıyor ve güven mekanizmamız daha çok yara alıyor. Gençliğin demokrasiye, devletin vatandaşa, türbanlının cumhuriyete, babanın oğluna olan inancı tartışılıyor. Camide hocanın, kürsüde siyasetçinin dolandırıcı olmadığına inanılmıyor. Besisiz ata, ayarı düşük akçeden değer biçmeye o kadar alışılmış ki, başarısızlıklar, yenilgiler, serzenişler ve hayal kırıklıkları olabildiğince prim yapıyor. İnsanların birbirinden kopmasıyla apartmanda artık kapılar daha sert kapanıyor...
Onun içindir ki; Ne bayramlardı eski bayramlar, deriz. Dillerde aşınma ve düşme yapmadan dillenen bir söz gibidir bu…Küçüklerin büyükleri sevindirdiği, sıla-i Rahîm’in Dost, akraba, arkadaş ve ayrım yapmadan tüm insanların sevgiyle candan büyük bir muhabbetle paylaşmaya vesile olduğu günlerdi o eski bayramlar.
Şimdiki çocuklar komşusunu tanımıyor, komşusunu bırak amcasının torunlarıyla samimi değil, şöyle bir söz var dillerde şimdilerde emmimin oğlunun oğlu sunun oğlusu….ığdının ığdısı diyor…Yani çok uzak akraba olarak görüyor. Bilmiyor ki bizi birbirimizden ayırmak için yapılmış bir misyonerlik oyunu bunlar…Aramıza engel ve büyük bir set...Aramıza atılan nifak tohumlarıdır bunlar…Mevla’m bu oyuna gelmekten bizleri korusun…
Sevgili dostlar başarabilirsek eğer annenin çocuğunu sevdiği gibi sevebilmeyi, şüphesiz dünyada savaşlar biter, kavgalar biter ve sevgi hakim olur her yerde…Son söz olarak ta her evde ocak ta pişen aş gibi…Sevginin pişmesi-hakim olması dileklerimizle…
Sağlık ve mutluluk dolu Hayırlı bayramlar…

http://www.aajans.com/artikel.php? artikel_id=55