Bir insandım Şiiri - Abdurrahman Polat 2

Ruhumda depremler;
Kırıldı kalbimin her hücresi.
Sarsıldı sarsılmaz dediğim belde'lerim
Yıkıldı üzerime gökkubbe.
Bir insandım;
Bulandı zihnim,ne bir fikir ne bir düşünce.
Birbirine karışmış hislerim.
Ne sevgi ne nefret,bana kaldı acizliğim.
Bir insandım insanlığımı kaybettim.
Azmettim kalktım ayağa
Nerden bilebilirdim yeniden yıkılmak için,
Bir insandım, belki de çok geç fark ettim
Buydu fıtratım,bilemedim amiyane isyanlarla bilendim.
Oysa kendime yenilmekmiş kaderim.
Bir kırgınlıkla kaçarken insanlardan
Kendime dönmekti merhemim
Şu üç günlük dünyanın zerafetinde eylendim.
Duvarlar ördüm aramıza
Kırıldım kırmamak için,
Yoruldum,kaçmak istedim yine döndüm kendime
Sessiz sedasız mahçup oturdum karşımda
Son seferdi her cümlenin başı.
Nice güneşler battı
Baktım ben hep aynı yerdeyim.
İnanmaz oldum artık kendi kendime.
Tutarım desem sözümü bilirim yine kanarım bu dünyanın tatlı yüzüne.