Bir insan 1-2 Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bir İnsan I

Uyanır
alarma gerek kalmadan
odanın kenarındaki gölgeyi toplar
başkalarının telaşını kendi cebine koyar
sokağa çıkmadan önce aynaya kısa bir selam verir
gülümsemeyi ödünç almaz
suskunluğunu kimseye vermez

Gün boyu kırılmadan taşır
yere düşen cümleleri
kırık bardakların kenarından su içer
boğazında ince bir yangınla çalışır
kimse sormaz nasılsın
o yine de kapıları içeriden açık bırakır

Akşam olunca pencereyi aralar
rüzgârın elini yüzüne sürer
bir sandalyeye iki çay koyar
biri bugüne
öteki söyleyemediklerine
ve en sonunda
adını kısık bir sesle
kendi kendine söyler

Bir İnsan II

Yürür
adımlarının içinde eski bir sızı taşır
kimse görmez
görmeyince daha sessizleşir
karmaşanın ortasında ekmeğin buharına yüzünü tutar
sıcaklıkla hafifler
sonra yine ağırlaşır

Cebinde katlı bir kâğıt vardır
yazıp silip durduğu cümleler
yardım isteyemediği günlerin izleri
bir gün cesaret toplayıp
bir kapı zilini çalar
kapı açılınca
yıllardır susturduğu nefes
içinden geçer

Gece olduğunda
ışığı tamamen söndürmez
bir çizgi bırakır duvarda
o çizgiden geçer sabaha
ve sabah
yere düşen dakikaları toplamadan
pencereye adını yazar
silince daha belirgin kaldığını fark eder

Bu iki yüz
aynı hikâyenin farklı anları
aynı omuzdan doğan iki dayanıklılık
biri susarak büyür
öteki söyleyerek
ikisi de insandır
ikisi de hak eder
bir bardak suyun karşısında
rahatça nefes almayı