Bir, İki, Üç, Beş, Altı...

Yoksullukla kader el birliği etmiş,
Babam elleriyle yapmış oyuncağımı,
Köydeki ahşap evimizin tavanındaki;
Rafa kurmuşlar salıncağımı,
Dört yaşındaymışım...
Raftaki biber tası düşünce yüzüme,
Hayatın ilk acısını o gün tatmış,
İlk defa o gün çıra gibi yanmışım.
Okulun dördüncü yılında
Kaybetmişim dedemi
Üç yıl orta okul, üç yıl da lise,
Ve dört yıl canımı dişime takıp çalıştığım,
Ekmeğim gibi, suyum gibi alıştığım işimden;
En güvendiğim kişi tarafından atılmışım...
Elime üç beş kuruş sıkıştırılmış
Emeğimin karşılığı diye...
Sadece canım sağolsun deyip,
Gülümsemek kalmış bana
Bir dört yıl sonra da;
Canım dediğim kişi vurdu sırtımdan
Yine de canım sağolsun demeyi,
İçimden gelmese de gülümsememi kaybetmedim...
Tek kaybettiğim dördüncü yıllara güvenim oldu
Bir de insanlara
Zaman zaman selam verene borçlu çıkmaktan,
Yüzüme gülenden kazık yemekten korkar oldum...
Bir, iki, üç, beş, altı...
Cahil diyen desin
Ben artık böyle sayıyorum.