Bir ihtiyarın göz yaşları

Bir yangınla çıktı yola
Ardından pınarlaşan dostlarıyla
Her biri hicran doluylardı
Bir bakıma akarlarken yıldızmışcasına
Bir bakıma cansızlardı/ölüylerdi
Yolculuklarının başında
Yaşlanmış ama heybetli
Senelerin oyduğu vadileri geçtiler
Güzergâh kaybolmasın diye
Bir çukurda kendileri açtılar
Öyle ki İnişli çıkışlı bir dağdı
Ay ışığında birbirini kovalıyorlardı
Yolun sonuna geldiklerinde
Misket gibi bir uçuruma dizilmişlerdi
En önde o ardındaysa durulmuycak bir sel
Bir yandan yol arkadaşları ittirdi
Bir yandan soğuk yel
Artık dayanamadı
Tükendi direnci ve düştü
Bir an;
Martılar dalgalar ve gece sustu
Yüreğinde onarılmıycak hasarlar
Elinde sigarasıyla bir ihtiyar
Yorulmuş dizleriyle
Kırgın gözleriyle
Hıçkırıklar içinde
Boynunu eğmiş onu izliyordu
Düştüğü yerde yitirilen arkadaşlarıydı
Çünkü onlar ihtiyar adamın göz yaşlarıydı