Bir İhtiyar Şiiri - Yusuf Bulut 2

Oturmuş kenara yaşlı bir adam,
Derin derin ufuklara bakıyor.
Güneş olmasa da sımsıcak ortam,
Öylesine kavuruyor, yakıyor.

Dalmış mazisine kim bilir kaç yıl,
Geriye gitmiş zavallı ihtiyar.
Sorsanız bir şeyler anlatmak ister,
Ah bir görseniz ne tecrübe var.

Ömrünün son baharı belki bu dem,
Hayatta onunçin en büyük kıdem,
Bir yaşlılık, beli bükülmüş dedem,
''Sen ki; gençlikten gelmişsin bu hale.

Biz neyiz? Konuşmak düşer mi dile? "
İhtiyar''Dur oğul'''der, ''Dur bir dinle,
Biz de gençtik sizin gibi çeviktik,
Bileğimiz sağlam, bükülmez çelik.

Kalmadı kasımızda, dizimizde,
Saçlar, sakallar ağardı bizim de,
Fersiz gözle yol yürünür mü sizce?
Hissedemem gençliğimi, mazimde.

Bak şimdi yaşıyorsunuz o demde,
Fırsatınız var iken elinizde,
Kaybolmayın meçhulün denizinde.
Söz sizin, güç sizin, tüm her şey sizin.

Bükülmeden belin, tutarken dizin,
Hayatın planını iyi çizin,
Lakin zaman hiç durucu değildir,
Aldanıp da sakın gencim demeyin.

Gençlik nedir ki, gelir geçer böyle..
Zaman insanın belini büker..'' ''Söyle:''
Dedim:''Haklısın baba, söz yok sana,
Anlattıkların bir ders oldu bana..''

29 Kasım 1996 Cuma