Bir Hüzün Sofrası Şiiri - Muhammet Üresin

Koyuyor yokluğun sonradan sonradan böyle olacağını da biliyordum aslında
Tutuyor çocukluğum zaman zaman bir ağlamaklı oluyorum böyle her defasında
Boyuyor ayrılık günü geceyi kapkara dalgalara başka renk yok ki fırçasında
Doyuyor ruhum acıya kan çanağı gözlerimin doldurduğu bir hüzün sofrasında

Kesiyor umudumu biraz daha her geçen saat sanki usta bir cerrah edasıyla
Deniyor yüreğim her yolu ama olmuyor ne yapsam dolmuyor yerin bir başkasıyla
Biliyor yokluğun yerimi yurdumu nerde olsam buluyor eliyle koymuşçasına
Demiyor bunu da bir ana doğurdu vuruyor boynumu bir cellat gibi ihtirasla

Durmuyor ne yerinde zaman ne damarda akacak kan her şey olacağına varıyor
Düşmüyor bazen gökten o üç elma bazı hikayeler hep yarım hep yaralı kalıyor
Bitmiyor adına sensizlik denen cezam nasıl bir işkenceyse bu hep başa sarıyor
Geçmiyor tek bir lokma ne kadar uğraşsam olmuyor sensiz hayat boğazımda kalıyor