Bir Hüzün Gülüş Şiiri - Meral Vurgun

sen ey
ovalarında deli taylar koşturduğum
en çılgın yanlarımı ölümsüzleştiren
beni kurak ormanların dallarından koparıp
filiz filiz yeşerten aşk
koynuna düşsem
yaprağına tutunsam
sinende saklasan beni
bin asırlık bir masal gibi uyusam

kıraç topraklar gibiydim bir zaman
oysa kül yüzümde gül açardın
gelip sol yanıma yaslanınca başın
asi gelincikler gibi kokardın
bir nefeste dolardın içimin derinlerine
ay yüzünde aksimi görürdüm
gülüşlerin ay kanaması
ellein ateşten bir parçaydı

ha desem yıldızlar düşüyordu avuçlarıma
en çok kara bulutunu severdim kaşlarının
bir de alnının envayi çiçek yaylasını

ha desem fırtına kopuyordu gecelerime
yağmurlar çok uzak mevsimlere göçmüştü
kan ağlıyordu gökyüzü kirpik uçlarımda
hep gül isterdim oysa
gül ki ışıldasın yüzünde step yıldızları

şimdi kuşlara karışıp gelsem ne fayda
gelip konsam düşlerine
tek buselik bir öpüş
bir hüzün gülüş
düşse güzel yüzüne
şimdi sevsen beni
unutsa bizi ölüm
ne fayda şimdi
yaşasak aycan yaşasak...

gölge düşmesin diye iç kanamalarıma
bilmesin diye el alem
türküler söyledim kendimce
kimseler görmedi ellerimde gül açan umutları
yedi renk gökkuşağı tac ettim de başıma
mevsim bahar mı
yoksa kış mıydı
bilmedik ikimiz de...