Bir Hükümdarın Aşkı... Şiiri - Volkan Uluç

BİR HÜKÜMDARIN AŞKI

Ne tanrılar avutabilir beni şimdi,
Ne de hiçbir balı şerbeti cennetin,
Hiçbir dinin cennet anahtarları,
Tüm dünyanın kucak dolusu aşkı,
Beni artık bahtiyar kılabilir.
Bıraktım bir sepet içine kalbimi,
Hangi gezegene koysam gelsem,
Şu kahrolasıya beynimi neyle durdursam,
Suru ben mi üflesem iki defa tekrar dirilmen için.
Kabrindeki ete can verecekler bilsem,
Yalvarırım tanrılara.
Kemikten bir kuru mezarda olsan aslında,
Senin girdiğin cennetten kabre mi girsem?
Elbisen ile mi gömdüler seni,
Kefene mi sarmaladılar,
Yoksa kül mü ettiler?
Nicesin bir bilsem...
Bir kumar mı oynasam şeytanla,
Ruhumu mu satılığa çıkarsam,
Ölsem...
Dirilsem...
Yıkılsam bin parça olsam.
Ne yapsam eylesem...
Bu korkunç gecelere güneşler mi çağırsam,
Korkularımı bastıracak yalancı aşklar ile,
Koynuma ne olduğu belirsiz
fahişe kadınlar mı alsam.
Hissiz bir vücut,
Ölü bir beyin için,
Kahrımdan yok mu olsam?
Cehennem ızdırabına razıyım da,
Senin yokluğunla karşı sınanmayayım.
...
Yokluk kavramı ne ki?
Yaşanan bu hasret ne ki?
Öldüren Allah bilmez mi ki?
Seveni ayırmanın vebalini?
...
Bin taş ile doldurulsa bu kabir,
Bu can alıcı Azrail taşlansa,
Allah bile karşıma çıksa,
Bilmez mi alamaz kimse seni benden?
Yok edilemez bu aşk,
Durdurulamaz bu sevda,
Beni alıp koyan bu hasretlik,
Onlarında ocağında yanmaz mı?
Ben ki onca düzene,
Başkaldırışa direnmişim,
Yedi ceddini doyurmuşum şu tanrının.
Kullarına kulluk etmiş,
Eller üstünde tutmuşum ümmetini.
Din dememiş,
Irk dememiş,
Mezhep töre dememiş,
Her insanını kucaklamışım.
Senin her kuluna ayrı ayrı rızk dağıtmış,
Servetimi sunmuşum
Senin bu cahil cühela kullarına.
Ellerim ilen yollar köprüler ülkeler yapmış,
Kilise dikmiş,
Cami yaptırmışım.
Üç yüzyıl yaşanan efsaneleri,
Hurafeleri,
Senin adına leke deyi yok etmişim.
Seni sevmişim de başım üstünde tutmuşum.
Kuraklık dedin,
Aç kalın dedin,
Bir damla suya hasret eyledin de yok mu dedik?
...
Şimdi bu cömertliğe bu hainlik yakışır mı?
Hangi tanrının hangi kitabına sığınılır.
...
Ben ki var isem yok oluşum gene sen isen,
Buyur celladına,
Alsın bu canı yaşatmasın beni böyle.
İsyan değil dediklerim,
Sana kızgın değilim hiç,
Öldüğüm güne yok diyeceğim,
Sevdiğimi soktun ya bir kabre,
Belki bir derya dibine,
Bu cellatlık sana yakışmadı bilesin böyle...
...
Ey cihanı halkım;
Bundan kelli bu şahlık,
Bu hükümdarlık bende değil.
Hangi tanrıya hangi dine inanıyorsanız,
O dur sizin başınız.
Beni yok eden,
Beni bu rezilliğe sokan bir Tanrının,
Kulu olmam gayrı...
...
Sevdik suç mu eyledik?
Bu toprağa girmek neye delalet?
Geri doğmak olduktan kelli.
Gene diriltecektin de neye vurdun bu sevdaya?
Aldığın bu can ile doyacak mısın?
Doymaz isen buyur beni de al...
...
Yak ister cennetinde,
İster sevindir cehenneminde,
Çarmıha bile gerdirsen beni Oğlun İsa gibi,
Derimi yüzsen tuzlar ile diri diri,
Beni bu dertten sıyırıp alamazsın.
Söyle hadi beni neyle mükafatlandıracak,
Neyle cezalandıracaksın?
Senin olsun Kevser’in şarabın,
Senin olsun hurilerin,
Dertsiz tasasız cennetin,
De hele beni hangi yerde oyalayacak,
Hangi gönül ile eğlendireceksin.
Sana bin yıl kulluk etsem de,
Ne ile mutlu edeceksin?
...
Ben giderim bin yıllık uykulara,
Ne uyandır,
Ne haber et gel deyu,
Ne gelirim,
Ne önün sıra eğilirim,
Daha benden medet eyleme,
Bu aşkı bitirdin,
Bil ki hiçbir kabre sığdıramazsın gayri beni.
Yolum döndüm öteye,
Senin sunamadıklarını bulmaya giderim...
Hoşça kal Tanrı...

24 Kasım 2008

Not: Bu şiir bir hükümdarın sevdiği kadını kaybettiği zaman hesap sorabileceği tek varlığa olan kızgınlığını anlatışını ele almaktadır. Tanrıyı üzecek bir şeyler yazmadığım inancındayım. Meraklılara duyurulur...