Çocuktum yanılmıyorsam 5,6 yaşlarındaydım
O zamanlar küçük iki ağızlı bıçaklar çok meşhurdu bende bir tane bir yerlerden bulmuştum
Yaz aylarıydı tahıllar biçilmiş harmanda dövülüyordu
Amcamlarda bizim harmanda harmanlarını dövüyorlardı ben amcamların gemlerini sürdüğüm için amcam çerçi geldiğinde sana tahıl veririm istediğini alırsın diye bana söz vermişti bende hep bu bıçağımla havuç alıp soymayı hayal ederdim bu hevesle çerçiyi dört gözle bekler olmuştum
Günlerden sonra nihayet bir çerçi köyümüze geldi amcam bana bir kova arpa verdi git istediğini al dedi küçük olduğumdan bir kova arpayı taşıyamıyordum ablam hemen atıldı ben götürürüm dedi
Ablamla beraber çerçinin olduğu yere gittik ortalama çerçi bizden 200 metre uzaktaydı çerçi arpayı tartı ablam bir kısmına kendine bir şeyler aldı bir kısmına. da benim istediğim havuçları aldı çerçinin yanından ayrıldık ben ablamdan bir havuç istedim ablam beni tokatladı kendisi havuçları yiyor ben her istediğimde bana vermiyor beni tokatlıyordu bu durum defalarca tekrarlandı artık çok kızmıştım
O kızgınlıkla elimdeki bıçağı ablamın sağ kalçasına salladım ablam elini eteğinin altına soktu elini çıkardığında parmaklarından kan damlıyordu kanı gördüğümde şoka girdim çok korktum ablam bana küfürler ederek eve doğru koşmaya başladı
Tamamını Oku
sevgili dost artik bende her havuc gordugumde seni hatirlarim..
Geçmişine ait bu yaşanmış acıyı duygulanarak okudum.Allah ömrüne mutlulukları nasip etsin.Bu sayfadaki etkileyici anlatıma tam puan diyorum.Edebiyat yolunda başarılarının devamını diliyorum.
Hayatta var bunlar Çocuklukta biz de az baba dayağı yemedik hani. Çoğu kez de hak ederek. Yazan kaleminiz daim olsun.
Üzücü bir olay..Yaşamımızda böyle istenmeyen kesitler oluyor..Yediğiniz dayağın acısı geçti belkide..Ama pişmanlık ve içinizdeki acı sizinle hep yaşayacak..Geçmiş bizlere ders veriyor sn.Korkmaz..Paylaşımınız için teşekkürler..Saygılarımla..
Sen o köpeğe de babamı diyorsun dedi
O an bu söz çok ağrıma gitti tüm acımı unuttum adeta adamın bu sözü yürğime hançer gibi saplandı yediğim onca dayağa rağmen patoscunun Babama köpek denmesi beni çok üzdü bu olaydan sonra burnumun kanaması hiç durmadı
Ayrıca ruhumdaki tahribatı uzun seneler devam etti aldığım darbeden sağ kulağım duygusunu kaybetti hala duymamakta
En çok düşündüğümse neden kaçıp bir yerlerde saklanmadığımdır
Beni en çok üzense annemin neden beni kurtarmaya çabalamadığıdır
Her havuç gördüğümde hendeğin başında oturmuş babamı beklerken görürüm kendimi
Aradan yıllar geçmesine yaşadığım acıları unutmama rağmen o patoscunun sözü hala zoruma giden sözlerden biridir
Yaşadığım gerçek olaylardan sadece birisidir tamamen gerçektir
2009-09-24 CEBBAR korkmaz Bornova İzmir
Cebbar Korkmaz
Hepsi gözümün önünde canlandı...Ne diyebilirimki...
Ama şunu söylemek istiyorum patoscu gördüğü manzara karşısında dehşete düşmüş olmalı.
Çok üzücü...
Saygılarımla...
Tüylerim diken,diken oldu.En acısı da annenin seyretmesi....Saygılarımla
çarpıcı bir olay,iz derin iz bırakmış sizde,insanı etki tepki sürecinden ibaret gören pavlovcu bir anlayış anne baba tutumlarında bazen bu gibi durumlara yol açıyor
saygılar
Muhterem Kardeşim ve dostum. Seni tanıdıkca sende beni buluyorum. Sanki aynı şeyleri beraber yaşamışız gibi... Paylaşımınız için teşekkürler..
Selam, sevgi ve saygıyla..
Seyfeddin Karahocagil
paylaştıkça azalır acılar..sevinçlerse çoğalır..
paylaştıkça azalır acılar..sevinçlerse çoğalır..
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta