**Bir hamalın gün(ü) lüğü

önce zamanın üstüne üstüne yürüdü.
acılarıyla,sevinçleriyle
herşeyiyle kabullendi hayatı
emeklerken yürümeyi,
tökezlerken ayakta kalmayı
kendi kendine yetinebilmeyi ise
çok sonradan öğrendi.
ve çok şeyde istemedi hayattan
sabahtan akşama tüm gayesi
sırtındaki semere bir yük daha alıp
umuda hamallık etmekti.
asıl marifeti ise bütün bunları yaparken
akşamdan akşama
nasır tutmuş el,
şişmiş taban
ve bel ağrılarını 'babacığım''ın arkasına
gizleyebilmesiydi.
Nermin'in,Kerim'in yüzüne bakarken
tebessüme çevirebilmesiydi acılarını,
hayatın acımasızlığını,
hayattan öç alır gibi
tütüne sarıp savurması
dağıtmasıydı bütün günün hezimetini
Çökmesin diye yoksulluğun sisi
koşuştururken yarına
uykuları hayallere gebe bırakması
Nermin'i doktor
Kerim'i avukat görme hayaliyle
bütün zorlukları omuzlaması
babacığının zirvesine taşımıştı
aynı zamanda
gerçeklerini de kabul görerek hayatın;
an'ın, akarsu misali olduğunu
nasıl ki bir akarsu da aynı suyla
ikinci kez el yıkanmıyorsa
an'ın da tekrarının olmayacağını
büyük bir bilgelikle sunardı.
belki de bununla hayatın
neresinden ders çıkarmamız gerektiğni
özetliyordu.
ki zaten tanıdığım en iyi hayat bilgisi öğretmeniydi
günağarır ağarmaz başlardı dersine
gayesinden sapmasın diye
ağrılarıda olmalıdır insanın, diyerek başlardı söze
önce marifeti
yediğinin fazlasıyla kalmayıp
öğrendiğinin fazlasını vermekle olacağını savunur
sonra
kimisine akşamdan akşama bir tatlı kaşığı niyetine
kimisine de her öğün başka başka bir tatlı olarak verilse de
payına düşen gülücükler kadar şükretmek gerektiğini
söyleyerek dersi kapatırdı.
nasır ağrılarını tebessüme,
taban şişliklerini umuda,
bel ağrılarını yarına değiştirmek üzere
evinin yoluna koyulurdu.
yükleriyle birlikte ağırlığını vererek yatağa
kuş kadar hafif bir uyku uyurdu.