Bir Günüyle O Şiiri - Ahmet Emin Fidan

Uyanır uyanmaz ayağa kalkması bir olurdu,
Giyinir giyinmez dışarı çıkması bir olurdu.

Hep koşar yürürdü caddelerde sokaklarda,
Son dakikanın tercümanıydı adımları hayatta.

Gören hünkara kelle götürüyor sanardı,
Ama o kendi başını götürüyordu, vermek için ilme.

Her şeyi seviyordu, yaratılan bütün varlıkları,
Çünkü her şey O'na birşey vermek istiyordu ille de
Kaldırımlardan yürürken kırmızı kaldırım taşları,
Bir kare daha atla diye komut veriyordu beynine.

Zihnini hep yenilikler fethetme düşüncesi sarardı.
Bu sebeple kısa yol arar, ulaşmak isterdi her şeyin tezine.

Zaman O'nun için bir andı.,
Kendini inandırmıştı, bir gün onu yenmeye.

Basıla basıla aşınmış mermer eşikler gibi,
Bir gün zaman onu da eritecekti,
habersiz ve sinsice...
derken zaman geldi, geçti ve
her şey bitti.

1990 beyazıt istanbul
ahmed emin fidan