Bir Gün Gömecekler Beni

Bir gün gömecekler beni.
Pesinde koştuğum her şey bitecek.
Dostum dediğim hiç kimse, yanım da olmayacak.
Yalnız yasadığım hayat, sanırım yalnız son bulacak.
Belki bir yakınım bile tabutumun ucundan tutmayacak...

Bir gün gömecekler beni.
Bedenim toprak altın da çürüyecek.
Öldü diye sevinenler olacak.
Kimin toprağa koyduğunu bile bilmeden,
Arkamdan ağlayan varsa görmeden,
Başka bir alemin kapıları açılacak...

Bir gün gömecekler beni.
Atacaklar ufacık bir çukura...
İnsanlar telaş için de koşturacak.
Herkes üzerime toprak atmak için sabırsızlanacak.
Acele acele gömecekler beni.
Belki de uyanırım diye korkacaklar .

Bir gün gömecekler ve unutacaklar beni.
Hayırsever biri fark edecek mezarımı.
Bir ayak ucuma, bir baş ucuma çam dikecek...
Belki bir dua edecek, belki bir çiçek bırakıp
dönüp arkasını gidecek...

Bir gün gömecekler beni...
Nereye gömdüklerini bile unutacaklar.
Gelip gitmeyecekler bile.
Sahipsiz bir mezar olarak bırakacaklar.
Dikilen çamlar, koskoca orman olacak.
Çiçekler, böcekler, kuşlar bütün günahsızlar...!!!
Hiç biri beni bırakmayacaklar.

Bir gün gömecekler beni.
Ansızın gidişimi kimse sorgulamayacak.
Geride ne sevdiğim ne de sevenim olmayacak.
Beni hayata küstürenler, aynı hükümle yargılanacak.

Kara toprak sahip çıkacak bana.
Bir çocuk gibi bağrına basacak.
İnsanlar bilmeden, sağımdan solumdan
geçip gidecek.
Belki bir çocuk, bilmediği için mezarıma işeyecek.
Ya da sarhoşun biri istemeden mezarıma
şarabını devirecek.
O belki çok üzülecek, ama ben çok sevineceğim.
Ne onlar benim orada olduğumu
ne de ben onları hiç bir zaman bilmeyeceğim...

BİR GÜN GÖMECEKLER BENİ...
Bitmez sandığım ömür bitecek.
Ruhum sahibine kan ve kemikten bedenim
toprağa dönüşecek.
Daha doğarken kırılan kalemimin hükmü
gerçekleşecek...