Bir Gün Gelecek Şiiri - Kasım Kobakçı

Nedendir bilmiyorum??
Uzaya gitmek istiyorum,
Ne bileyim, hani keşfedebileceğim,
Yıldızlar, galaksiler, gezegenler,
Robotlar, uzaylılar, makineler, vesaire.
Ama her nedense gidemiyorum!?
Kızmak istiyorum kendime,
Neden gidemiyorum diye,
Ama bunu da yapamıyorum,
Kendime kızmaya bile çekiniyorum!
*
Geleceğe dalıyorum, her saniye her salise,
Tuhaf bir keşif, bitmeyen bir arayış.!
İçim genişliyor, kozmik bir serüven bu.
Evrene tutsak edilmişim.
Sınır falan yok ortada.
Ama var gibi sonsuz,
Uçsuz bucaksız, bir boşluk kadar da engin.!
*
Çekirdeğim işlemci, algım programcı, gelişmişim.
Ve takılıp kalıyorum,
Adına gelecek denilen, o parlak yolda.
Öylesine meraklı, öylesine tutkunum ki,
Gördüklerime göreceklerime.
Ama merak sarmıyor ne fayda!
Evrenim, acımasız bir boşluk gibi,
Delik deşik ediyor, tüm varlığımı.
*
Bazen, bir kara delik gibi çekiyor beni,
Uzak bir, yıldız sisteminde.
Bazen, bir meteor pençesine takıyor beni
Can havlinde, bir uydu kadar savunmasız.
Bir sonsuzluk hissi, kemiriyor beynimi,
Hele bir de, boşlukta süzülmek,
Süzülmek, ama kaybolmamak.
Belki, ruhum kaybolmadım diyecek.
Bu nasıl bir macera,
Nasıl bir gizem, bir bilsen,
Sanki bilincim, uzayda yankılanacak.!
*
Ne zaman ötede, ne boyut,
Ne ışık hızında, ne sonsuzluk,
Hepsi, an içinde,
Hepsi, düşünce içinde,
Ve senle ben kadar gerçek...
Kim ne düşündüyse, onu yaşayacak.
Ama hayal, ama düş, ama gerçek.
*
Belki çok uzak, ama gerçek,
Ama bilerek, ama bilmeyerek,
Ama ışık, ama karanlık ile,
Öyle veya böyle,
Bitmez sandığın, her yıldız sönecek,
Durmaz sandığın, her gezegen, her sistem,
Bir gün gelecek ve mutlaka duracak...