Bir Gün Ansızın Şiiri - Serpil Koçar

“Bir Gün Ansızın”

Bir gün ansızın,
Göçüp gideceğim bu dünyadan.
Aradan çok geçmeden,
Herkes beni unutacak.
Belki de birileri olur,
Yazdığım şiirlerde anlattığım yalnızlığı
Görmeye çalışan…
Ama belki de hiç kimse anlamayacak,
Hiç kimse fark etmeyecek ardımda kalan sessiz çığlıkları.
Hoş görseler ne olacak ki,
Ben göçüp gitmişim bu diyardan.
Yaşarken anlamamışlar,
Öldükten sonra anlasalar neye yarar...

Bir gün ansızın,
Göçüp gideceğim bu dünyadan.
Ardımdan kimse ağlamasın,
Gözyaşı dökmesin.
Mezaramın başına gelip benden af dilemesin
Kalbimi kıranlar,
Yüreğimi acıtanlar,
Yaşarken vermedikleri sevgiyi
Ve dilemedikleri özrü
Benden sonra da istemesinler.

Yaşarken istediğim o çiçekleri
Koymasınlar mezarımın başına;
Bırakın, kuru toprak kalsın.
Bir tek üstümde kefenim olsun.
Sararken şu aciz bedenimi,
Ne olacak sanki…
Karanfil kokusu sürsünler,
Belki biraz merhamet karışır toprağa,
Belki biraz sevgi,
Belki biraz “keşke” kalır geride.

Belki de, en çok istediklerim,
Sözsüz kalacak ardımda…
Ama olsun,
Benim için yeter,
Ruhum huzur bulsun yeter,
Bir gün ansızın gittiğimde,
Bu dünya bana borçlu kalmasın,
Ve ben de sessizce,
Uğurlayayım kendimi.

Ve bırakın,
Yüreğimdeki güzellik,
Gittiğim yere düşen ışık gibi kalsın.
Acılarımla, kırgınlıklarımla,
Ama en çok sevgiyle dolu,
Ve her hatıra bir çiçek gibi açsın
Toprağın altında sessizce,
Ben yokken bile…
Ruhumda kalan tüm renklerle,
Bu dünya bir nebze daha güzel kalsın.