O gülüşünü görmek,
ışıkla susmuş bir evrenin
kendi iç yankısını dinlemesi gibi.
Hiçliğin en kıyısında,
varoluşun ilk soluğuna uzanan
bir titreme...
Gülüşün,
kendi merkezini bulamayan gezegenlere
yön tayin eder,
ve zaman,
o an durur,
yalnızca seni düşünürken döner.
Ben,
sessizliğin içinden geçen
bir suda
ayrık bir gölge gibi ilerlerim.
Gözbebeklerinden yansıyan
bilinmeyen tanrıları izlerim.
Orada,
kutsal bir yıkım saklıdır.
Sen güldüğünde,
bütün unutuşlar
bir anlığına hatırlar kendini.
Bütün başlangıçlar
yeni bir sona niyet eder.
O ışığın kaybolan izlerinde,
bana değil,
benliğimin görmediği
en uzak ben’e dokunur.
Ve o ben,
senden yapılmış bir yankıdır aslında.
Bir çiçeğin,
henüz ismini almadan
evrene açılması gibi,
sana bakmak -
zamanın bile adını unutması demek.
Ve ben,
gülüşünün içinde kaybolan
bir tür fısıltıyım.
Hatice GÜZEN
Hatice GüzenKayıt Tarihi : 7.4.2025 16:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiirim, gülüşün basit ve kısa bir anlık eyleminden çok, onun evrensel bir yankı, varoluşun derinliklerine dokunan bir iz olarak anlam bulduğu bir keşfi anlatıyor. Gülüş, zamanın ve unutkanlığın geçici doğasını, bir anın sonsuzluğuna dönüştürür. Şiirimin amacı, gülüşün, yalnızca yüzeysel bir duygu değil, içsel bir denge ve varoluşun yansıması olarak nasıl derinleşebileceğini yansıtmaktır. Zamanın kaybolduğu, her şeyin yerli yerine oturduğu o anın büyüsünü arayışıdır bu. Umarım bir gün bir şair, bir şiirinde ’Şair Hatice GÜZEN’in de dediği gibi’ diyerek bir imgemi alıntılar. Bu hayalim bir gün gerçek olur.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!