Bir güldü, kapatmış pak yaprağını,
Biliyordu yalnız sert toprağını.
Pembe yaprağını aralayınca,
Gülüyor gibiydi sevdâlı yonca.
Seven gözler ona içten bakınca,
Utangaç gül artık açmıştı gonca.
Bakıyordu şimdi ufka korkusuz,
Anlamamış nasıl kalmış da susuz.
Ah, ne yaptın, gülü böyle soldurdun,
Yüreğine derin sızı kondurdun.
Bilir misin, açınca gül, mis kokar,
Tomurcuklar, sâde gözü tok tutar.
Veriyordu sana bütün balını,
Sen istedin goncaların alını.
Her gördüğün gonca güle el attın,
Gülü kendi dikeniyle kanattın.
Kayıt Tarihi : 14.3.2007 15:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gülü kendi dikeniyle kanattın. '
Eller ve güller.Birbirine dost mudur,düşman mıdır acaba...Her gördüğü goncayı kopartıp,gülü ,kendi dikeniyle kanatan eller...Şairimiz yine içli bir duygu
ile sıralamış sözcükleri ve bizi düşman etmiş öyle ellere...Kutlarım Halenur Hanım,güzel şiirdi.
Saygılarımla,
Ünal Beşkese
TÜM YORUMLAR (1)