Bir Gönül Evresi Şiiri - Emrah Coşan

Ve baktım
Çınarlar ömrüne kapandı
Baktım
Kirpiklerine karşı çağlayanlar kıskançlıktan büzüldü.
Baktım, dudaklarım çatladı
Yine baktım, terinle nemlendi...

Geldim
Cesaretim küllüğümde söndürüldü
Korkum giysisiz kaldı
Heyecanım bir katman daha keşfetti
Arkandan sürülercesine putlaşmalar edindim...

Bakmadın
Hevesim ateşte harmanlandı
Sevgim ayağının zeminine düğümlendi
Çocuklar ağladı ve mühürlendi gözyaşları yanaklarıma...

Gittin
Yıldızlar kuytuluklara döküldü
Buzullar yağdı berekete
Güneş koyulaştı
Serçeler aslan ağzına sığındı...

Gelmedin
Yüreğim gök gürledi
Kalemime kuru sonbaharlar vurdu
Ellerimle ektiğim şiirler susuz kaldı, sarardı...

Ve ona baktın
Ben 'o' oldum sonra
Üç cehennem yuttum
Üç gezegen üstüme yıkıldı
Üç yetim kız ekmeğinden oldu,
Üç köpek üç defa sadakatten düştü
Üç yüklü sancıdan üç devrim oldu, üçüncü şahıslığıma...

Sonra ona gittin
Gözlerim kaynar umutlara adandı
Sonsuzlukta kendime zaman aradım, bulamadım
Tenime, bir cehennem dolusu acınasılar birikti...

Ve nihayet bakmadım
Gözlerimin bulanıklığı çözüldü
Hüznüm geriledi
Tenim acınasıları döktü..
Benim de artık bahar mevsimim var
Bakmıyorum...
Ben de artık
Sana şiirler yazdığım kağıtları
Bir bir gemi yapıp yakıyorum...