Bir gönlü emanet etmek sevgiliye ...

Sen aşkı çok yanlış anlamışsın sevgili...
Sen sevgiyi uzaklaşmak zannetmişsin...
Alıp başını en uzaklara gitmek...
Limana varmadan ; denizin ortasından bakmak sevgiliye...
Sen denizdeki fırtınayı hiçbir zaman sevmemişsin ki...
Sen yalnızca dingin denizleri sevip durmuşsun...
Sen ki ; o kuşları bile sırf manzarası için sevmiş bir adamsın...
Senin derdin ; kimseyi yaşatmak değil...
Senin derdin yaşamak...
Nasıl yaşanır böyle sorar insan ...
Yüreğinin kıyısına değmeden yaşam
Can cana teğet geçmeden...
Sen iyi biri değilsin sevgili ...
Elinden gelse ; gökyüzünden yıldızları da çalarsın
Dünyayı karanlıkta bırakırsın...
Bir çocuk ; yanına yaklaşsa elindeki tek uçurtmayı da alırsın ...
Bütün sevinçlerini çalarsın gözlerinden...
Sokaktaki bütün lambaları kapatirsin sonra da çekilir evine ; bir mum yakarsın...
İnsanları karanlıkta bırakır ; bir sen karanlıkta kalmazsın ...
Rastgele ; uğrarsin yaşlı bir terziye ...
Kalp yamalarini da dikiyor musunuz diye sorarsın sonra da ...
Gönül yorgunuyum diye de bir güzel şikayet edersin halinden...
Terzi; üzülüp haline avutur seni kendince ; kırdığın gönüllerin sayısını hiç bilmeden...
Ne de olsa ; alnında yazmıyor ya...
Belki iyilikle bakan gözler göreceklerdir sende...
Kalbine bakmayacak kimse ...
Hoş; bende bakmamışım vaktinde demek ki...
Ele güne ; beni soruyormuşsun ; sorma !
İçtiğimiz bir çayın bir kahvenin hatrına bana ömrünü vermedi diyormuşsun ...
Bir tane ömrüm olduğunu bile bile ...
Değil; bir ömür kırk ömrü olsa hiçbirini yâr etmez insan sen gibi bir sevgiliye...
Ben kötü sen iyiymişsin ...
Gönlümü daha fazla talan etmene izin vermedim diye mi ?
İnsan senin gibi birine nasıl emanet eder gönlünü?