Bir gecekondu Şiiri - Ömer Faruk Kobul

sabaha kadar sarpa saran düşler ertesinde kalkıp kotunu giyip normal olmayı ister,
sabıra dayanan işler olur olura bırakıp gitmek olmaz olur deyip gitme nolur,
dünün gecesi bu günün sabahı,
izmirin sisinde kaybolan gençliğim duman altı,
ufak bi daralma sonrası karartı,
hiç bir vakit oturmadığım kaldırımda bu gece şafak saydım,
masasına oturduğum bayan tam bir kördüğümdü,
bu sabahki yatan cesedim dün gece tamammı devammı diye sorduklarında gördüğümdü,
aynalı bir çıkış kapısı tamda arzuladığım,
her bakışımda kendimi yine tanıyamadığım,
neden sokaklarda tedirgin olur ruhum,
bedenim kinli bakışlara dayanamadığında kavga bulur vuku,
sorgu odası puslu girip görmediysen anlatamam,
bu şehrin çıkışı bu kez tek umudum,
çünkü yoruldum dayanamazken dik durmaya koşturuldum,
üniverste sınıfı sırada güvercinlerim uçtu,
doğru bilmek olağan söylemekse suçtu,
anarşist bi kimlik değilim bir gecekonduda doğdum,
bir iki adım sonrasında kendimi metropolde buldum,
babam ağlamazdı sadece gözüne birşey kaçardı,
mutlu olunan mevsim burda sonbahardı.
yaprak düşer yüzler düşer ,ayıp ayıptır gençler düşer,

ver elini beline kır önyargılarını çık karşısına düşüncelerinin,
düşün kederini efkarını suya düşürdüğün hayallerini
sansasyon dolu gala geceleri bumu sana göre doğru olan
yoksa çocukluk geride kaldı da bumu doğru ulan