Bir Gece Ve Gecenin İçinden Geçenlerdi Yine

Bir Gece ve Gecenin İçinden Geçenlerdi Yine (Hikaye)

Hastanede bugün kaçıncı günüm bilmiyorum.
Yattığım yatağımdan doğruldum. Penceremin kenarına zorda olsa varabildim.
Güçsüzdü bedenim, dizlerimin feri azdı.
Uzakları düşündüm. En yakınımda olanlarda uzağımdaydı. Ne kadar uzaktılar bana...
Pencereyi açtım. Ağacın dalına konmuş iki serçenin seslerini dinledim.. Zorda olsa gülümseyebilmiştim.
Ne kadar güzeldiler. Ne kadar güzel söylediler birlikte şarkılarını ve üstelik kanatları vardı.
Uçabiliyorlardı istedikleri an da.. Özgürdüler... Özgürlük ne güzel dedim kısık bir sesle.
Eski günlerimde olduğu gibi koşabilsem bende, bir çift kanat takıp özlemlerime, hiç görmediklerime uçabilsem keşke..
En yükseğe çıkıp kanatlarımı açarak şarkılar söyleyebilseydim yine...

Gökyüzünü izledim uzun bir süre maviydi yine rengi.. Mavi... Ne çok severim ben o rengi ve ne çok şeyi yüklerdim maviye.
Sevdiklerim aklıma düştü o an da. Kim bilir şimdi ne yapıyorlardı, hangi telaşın, hangi yolun başındaydılar?
Hastanenin koridoru çok uzundu. Sonuna kadar gidebilirmiydim ki? Hayır, o kadar gücüm yoktu.
Çıkış yollarını arayan insanları gördüm onlarda telaşlıydı.
Acıları vardı. Kimi sancıyla kıvranıyordu. Kiminin annesi son nefesini veriyordu Allah ın ismiyle, gözlerini kapatıp sonsuzluğa doğru yola çıkıyordu. Ağlayanları yanıbaşında ki en yakınlarıydı. En uzaktaki yakınları belli ki yetişememişlerdi onu uğurlamaya.

Koridorun tam ortasındaki odada sohbetler baya bir koyuydu. Şakalar yapıyorlardı birbirlerine. Gülüşme sesleri koridorda yankılanıyordu. Odanın kapısından baktım şöyle bir içeriye sessizce. Biliyorum ayıptı bu yaptığım ama yapmak istedim bunu.
Sonradan anladım ki, içeride yatan genç kız kanser hastasıydı. Gençti ve çok güzel gözleri vardı. Yüzünde sanki güller açıyordu.
Üstelik arkadaşının getirdiği elmayı ısırıyordu. Her ısırmasında daha da bir mutlu oluyordu sanki.
ve o anda birden aklıma geldi bende elmayı çok seviyordum. Ama elmam yoktu ve o elmayı getirecek bir arkadaşımda.
O genç kızı ayakta tutan elma mıydı?
Günden güne iyileşiyordu ve sanırım sevgiydi ona güç veren, ilgi ve şefkatti onu bu denli tebessüm ettiren. Evet o genç kızı ayakta tutan elmaydı.
Sonra o genç kızı bir daha görmedim hiç koridorda ve o oda artık boştu. Meraklandım ve odama gelen hemşireye sordum 322 numaralı odada yatan o genç kız nerede?
Hemşire gülümseyerek bana o gitti, durumu çok iyi dedi.
Gitmeden önce sol göğsünü burada bırakmıştı. Ama kendiyle birlikte çok şeyi götürmüştü buradan. O bilmiyordu bunu.
Ama anlıyacaktı sonradan.

Acılar tek başına yaşandığında, daha bir ağır geliyormuş insana. Taşıması meğer ne zormuş. Üzülmesinler diye en yakınımdakilere bile susuyordum.
Uzak yakınımdakilere daha söylememiştim bile. Ne gereği vardı. Onlar çok uzaktı. Zaten gelemezlerdi yanıma.
Ah bir konuşabilsem.. Bir anlatabilsem içimdeki duygularımı.
Umudum nereye gizlenmişti?

Bir yürek dokunsa yüreğime. Elini uzatsa arkamdam sessizce, omzuma dokunsa yavaşça. Bir elma getirse bana ve paylaşsak onu ikimizde...
Tek bir gül olsa elinde, yatağımın başında boş duran vazoya koysam ve kokusu yayılsa odama.
Ne kadar güzel olurdu bu, dışarıdan gelen kuş sesleriyle birlikte tam da bu an da...

Telefonla birileriyle konuşmak hiç gelmiyor bugün içimden. Sadece yazmak istiyorum boş ve tertemiz bir sayfaya.
Hissettiğim birileri muhakkak vardı uzağımda ve hissetmeyi bilen birileri...
Varlığı ile güldürürdü yüzümü. Unuttuklarımı tekrar sevdirirdi bana belkide...
Tutunmadan yürüsem O nunla yan yana, konuşmadan aynı yolda..
Belki en çok sevdiğimiz şarkıları söyler ve en çok sevdiğimiz şiirleri okurduk birbirimize.. Tebessümü yansıtabilirdik gecenin karanlığına inat, gündüzün içinden aydınlığı çalıp kaçardık bir çocuk edasıyla...

Şimdi uyumalıyım. Yorgunum... Üstelik şimdi gece... Karanlık odam. Odamda neyseki cılız bir ışık var.
Mum yakabilseydim keşke ama izin vermiyorlardı.