Bir Garip Yolcu Şiiri - İbrahim Ağmil

BİR GARİP YOLCU

Günlerdir penceremden, hep onu gözlerim,
Zindan oldu bu yüzden, gündüzüm gecelerim,
Ortalıklarda gezen, kimsesiz şu sessiz garibin,
Anlatmaya yetmez, karanlıklarını sözlerim.

Sırat köprüsü san ki, ona geçtiği yollar,
Meczup sanar görenler, aslında o bir vakar,
Bir sokağın başında, varmak için menzile,
Ürkek bir ceylan gibi, durup etrafı kollar.

Şu garibin halini görüp, dayanmaz buna yürek,
Sabretmeyi bilmek, her hale şükretmek gerek.
Görünce anladım ki, ne büyük nimetmiş meğer,
Garip bir yolcu gibi, yoldan karşıya geçmek,

Kimi kimsesi yok, kendi başına kalır dediler,
Sabır taşıdır o, bütün engelleri aşar dediler
Viran olmuş yuvasında, ışıksız dünyasında,
Eski, kırık bir radyosuyla, öylece yaşar dediler.

Dayanmak kolaymış sanırsın, garibin yaşadıklarına,
Üzülürsün ah çeker, intizar edersin bulamadıklarına,
Haline Şükretmeli, derdine sabretmelisin hey AĞMİL,
Bak nice dertler tasalar, nice garipler varmış dünyada,

İbrahim AĞMİL