Bir Garip Tatar Şiiri - Gülsen Dede

Demirdendi yüreği
Saskara'da bir Garip Tatarken
Çeliğe su verirken bilendi direnci
Mızrap ucunda titreyen türküler kadar narinken bedeni
Bilmezdi dünyanın masallar ötesinde bir gurbet olduğunu
Cilavuz'dan güneşi toplayıp
Kol açtığında Anadolu'ya
İnsanlığa giden emelin
Evreşe Yolları kadar dar olduğunu gördü
Düşlerine sığmayan sevdayı
Yüksek yüksek tepelere kurulan evlere taşımakken hevesi
Hal bilmez insan kılıklı satılık canilerin elinde ateş oldu yüreği
Küçük Pınar'ın körpe gözlerinden taşarken sular
Çelik'ten yüreğine kurak çöllerin rüzgarı esti
O yiğit beden savruldu Mecidiyeköy kaldırımında
Çaresizce son nefesin gölgesinde
İstanbul'un ortasında
Kurşun geçmez fikrini
Gökyüzüne uzanıp güneşe asıp yol aldı Garip Tatar
Umuduna sıkılan karanlığı omuzuna yükledi musalla taşına kadar
Geriye kalan öksüz düşler
Dilden dile akan öykülerle
Ölümsüzlüğün en yüce mertebesinde
Yarınların direnci Ümit Kaftancıoğlu kaldı gönüllerde
Dinmeyen özlem ve hasretle