Bir Garip İçim Şiiri - Ayten Özgün

Bir tuhaf içim yine bu akşam
Hüzün sardı her yanımı ağırlaştı bedenim
Kabardı duygularım haddini aştı
Gözlerimden akan yaşlar
Yağmur taneciklerine karıştı
Durduramadım
Bir şarkıya takıldım
Mırıldanıp duruyor dudaklarım
Ömrüm seni sevmekle
Nihayet son bulacaktır
Söz düellosuna başladı dilim
Saz aşığı üstatlar gibiyim
Sevdalandım gökyüzünün maviliğin
Güfteler yaptım nihavent makamında
Hüzünler yerleştirdim
Notalar arasına
Bu yüzden kemanımın sesi ağlamaklıdır
Kurtulamadım bu hüzünden kurtulamadım
Coştum yine bu gece
Bir garip içim neden se
Yaralı kuşlar gibiyim
Hüzünler ağır bastı
Bir bir geçmişim canlandı gözümde
Acılarım tazelendi
Ah bu sevmelerin gözü kör olsun
Duygularım hicaz makamında
Dokunsalar ağlayacağım
Çok derin derinlerde kaldı anılarım
Görünmez oldu ufuklar
Mutsuz aşıklar gibiyim
Yitirdim tüm umutlarımı
Hırçın denizler gibiyim
Kapıldım denizin azgın dalgalarına
Sürükledi beni ıssız bir adaya
Boynumda zincir
Ayağımda prangalar
Adaya terk edilmiş
Müebbete mahkum edilmiş
Mahkumlar gibiyim
Bir tutkuydu belki bu
Kim bilir belki de sevgiye muhtaç
Bir kalbin çırpınışı mıydı
Yoksa bir hayal ötesi
Bir rüya mıydı yaşananlar
Bir tuhafım bu akşam
Bir garip içim