Bir Garip Hasan Şiiri - Emrah Polat

Bir zamanlar neydin be Hasan,
Millet senin karşında düğme ilikliyordu.,
Seni yere göğe sığdıramıyordu.
Düştün mü şimdi bu sefil hayata,
Ayakların nasıl da su alıyor,
Yürürken kaldırımlarda,
Batan bir gemi gibisin adeta...

Bakıyorum da minibüse binecek paran bile yok,
Onun yerine bir çift çorap
Ve haşlanmış bir patates var zulanda.
Acıktın mı yiyesin,
Bir yere gittin mi giyesin diye değil mi Hasan?
Söylesene bana...

Sen de biliyorsun bu hayatın cilvesini artık,
Mercedes yerine tabanvay,
Malbora yerine tütün,
Vay Hasan Vay....
Hiç susmayan cep telefonun nerede Hasan?
Ne o? Neden yüzün asıldı?
Alo diyen dost kalmadı mı?
Yoksa saklıyor musun sattığını?
Utanma Hasan, Sıkılma boşuna,
Düşmez kalkmaz bir Allah'tır bu dünyada...

Hiç dostun kalmadı değil mi?
Bilirim,
Yoksa dolaşmazdın böyle tek başına.
Ama bakıyorumda akıllanamamışsın halâ,
Ne çabuk unuttun,
Seni unutanları,
Dost bildiklerinin kazıklarını,
Çocuklarının rızıklarını bıraktığın o yılları.
Söylesene söylesene bana Hasan!
Akıllanmıyacak mısın?
Tek iyilik meleği sen misin bu dünyada?
Gelmişsin 50 yaşına,
Kalmak mı istiyorsun bir başına.
Tek hazinen Çocukların ve karın,
Onları da kaybetme boşuna,
Çok acı çektiler,
Her Allah'ın günü ağladılar,
Bir kerecik bile seni bırakmadılar,
Şu yastığın, duvarların dili olsa da bir konuşsalar,
Ah baba Ah............