Bir Fotoğrafın Anatomisi

Ellerim başımın üstünde izliyorum seni,
En güvenli hissettiğim yerinde üstelik!
Bir kayaya yaslamısım sırtımı,
İtsende düşermiyim sanıyorsun?
Ayaklarıma bulaştırdığın çamurları temizliyor denizin,
Ve arınıyorum her seferinde,
Ayın, yıldızın fener oluyor ki önümdeki yar-ı görüyorum
Şöyle bir dokunup dizlerime, hissedince kendimi
Tekrar ayağa kalkıyorum!
Sadece bu gülümsemeymiş seni kızıdıran, anladım...
İnadınaymış gibi ama aslında nasıl da sen dolu
Bakmasını bildinmi hiç öncesinde? Yargılamadan, sorgulamadan...
Ne anlatayımki sana, o zaman inansan bana?
Telaşımdan bahsedeyim mesela durmak bilmeyen,
Onu saklayabilirsem eğer insancıkların beni sağlam bilirmiş.
Aman be dünya!
Bana sadece topraklarında bir avuç kum tanesi ver
Ayaklarımı ısıtacak,
Bir tutam gökyüzü yüreğimi aydınlatacak,
Ve birazcık da sevgi kendim için
Senin olsun mavi sonsuzluk, çıkmaz sokaklar, kirli avuçlar
Gülüşümün sadeliğine kapanmak istiyorum anlam arayan gözlerden uzak
Hep de, bir adım uzak mümkünse
Hoşçakal ama elveda değil
Beni unut ama yok sayma
Nefesim hep omzunda