Bir Fotoğraf Şiiri - Yunus Güzel

bir göz bir göz ile buluşunca,
dumansız bir gökyüzü bulvarında
acılar, hüzünleri de alıp yanına,
sevince bırakmıştı bütün dünyayı

lal olmuştu rengi şarabın,
utandı mı,
kıskandı mı anlayamamıştık
ve bizi sarhoş eden rengine,
yüreğimizden taşan bütün umutları bandırmıştık

şimdi ellerimize yıldız batıyordu, acısızdı…
gözlerimdeki yıldız gökyüzünden bile çoktu
kime baksam maskesizdi neşeleri
bizse samimiyet devrinden kalmıştık

avuçlarımda kar taneleri eriyordu,
doğaya karışıyordu,
beni terk etmeden sıcaklığım
gülümseme eksik olmuyordu gözlerimden
hıçkırığımdaki düğümü çözmek,
hiç de zor değildi bu yüzden…

sabah akşam acımasızca dövüyordu sahili dalgalar,
sahil mutluluktan ölüyordu, hiç durmadan
saçlarıma giren rüzgar mı,
saçlarım mı daha mutluydu bu yolculuktan
anlamak zordu
ama kolay olan bir şey vardı;
samimiyet devrinin kapılarını yeniden açmak…

güz geliyor,
ayrılıyordu bahar sonbahardan
ağaçlar yalnızlığına bürünüyordu
bir yaprakla ben,
hüzünlü bir yolculuğa ayrı ayrı yürürken
kızıl ayak izleri bırakıyorduk ardımızda
birçok mutsuz yürüyordu ayak izlerimizden

toprakta kimi aşklar uzanmıştı sonsuzluğa,
kimileriyse aşksız girmişti kendi toprağına

sevmeye doyamadıklarım dövüşürken gölgesiyle
öpmeye kıyamadıklarım yerleri öpüyordu şimdi
dikensiz güllerle donanmış gül bahçesi bekleyenlerin
gülün rengi bulaşmayacaktı hiçbir zaman ellerine

ve bir fotoğrafın içinde,
____________ iki ayrı yöne kayıp giderken biz
bir güz akşamının rengi bulaşacaktı,
______________________ gökyüzünün mavisine...