Mavi bir nehir kenarında, ahşap bir kulübede sessizlik ile sevgiliyim.
Oturma odamın penceresi, yamaçtaki tepenin manzarasına açılan bir tuval gibi.
Üşütüyor beni ürkek yalnızlığım.
Sobamı yakıyorum sevgi ateşiyle;
Bacamın bembeyaz dumanı, kar misali bulutlara karışıyor.
Bana dünya ' yı sorma sakın...!
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...
Devamını Oku
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta