Bir Fincan Kahve Birkaç Şiir Kitabı

Güneşin bu ılık hissiyatı sarsa tüm benliğimi
Zamanda hani tekrar verse kaybetmeye hazırlandığım gençliğimi
Tüm yorgunluklar akıp gitse damla damla gözlerimden
Geriye de pek bir şey kalmasa sitemkar sözlerimden
Ne bileyim arınsam birer birer kin ve nefretimden
Daha da bir şey istemem,istemem kimselerden

Her nefesimi son nefesimmiş gibi korkuyla,hayır
Her nefesimi bu ilkmiş gibi coşkuyla alsam
Çok mu zor sadece bir çocuğa,kelebeğe,aya bakıp mutlu olsam
Sebepsiz,kocaman bir gülümseme yüzümde Delirdiğimden korksam
Ve diğer tüm korkularımı unutsam
Yağmurla bereketlense her günüm
Ve beni cesaretlendirse dünüm
Zoraki kahkahalarımı samimi tebessümlerle değiştirsem
Ne bileyim efendim bıraksak bu yalandan gülmeleri
Sadece huzurlu olsak,sadece dürüst,sadece insan...

Belki bugün öleceğiz belki bir sene sonra
Bekleyecek,erteleyecek vakit üzgünüm namevcud insanda
Öyleyse bu kadar yormasak kendimizi ve yine kırmasak mesela birbirimizi
Tüm dertlerimizi bıraksak ağırlık yapmasalar bize
Bıraksak işte, zaman vursa kıyımıza alıp götürse kederimizi
Çok mu zor alt etmek düne olan özlemimizi
Oysa tam şu anda kapasak gözlerimizi,dinlesek kuşların kanat çırpma seslerini
Günün batışına çok kez şahit olduk,gün doğumunu izlesek mesela bugün
Farklı olsa bir günümüz de diğer günlerden
Ne bileyim otursak çimenlere,gözümüzü diksek gökyüzüne hiç olmayacak hayaller kursak
Kendimizle konuşsak kendimizi dinlesek deli sansalar hiç aldırmasak

Elimizde bir fincan kahve,bir kaç şiir kitabı
Sonunda bir es versek kendimize
İşte o vakit her şey bambaşka gelir belki de gözümüze
Sanki ilk kez soluyormuşuz gibi bu havayı
Sanki güneş ilk kez yetiyormuş gibi bizi ısıtmaya
Yağmurun sesi ilk kez zihnimizdeki kalabalıklardan daha gür sesli
İlk kez tenimize düşüşünü gerçekten hissediyoruz bir damlanın
İlk kez kavgalar durmuş içimizde
Ve ilk kez ağlaması tatlı geliyor küçük bir bebeğin
Elimizde bir fincan kahve birkaç şiir kitabı
Sonunda kulak versek kendimize