Bir Fidan Şiiri - Halit Açar

Bir fidan
Tohum filizlenir
Çiçeğe meyveye durur
Her gün biraz daha büyür ya hani
Bir evlat
Doğar büyür
Gün be gün
Selvi boylu
Bir dal gibi
Annesinin bakıp bakıp
Umut beslediği Koklayıp içine çektiği cennet kokusu
Gözünün aydınlığı Gönlünün sıcaklığı Biriciği
Mürüvvetini düşlediği Hayallerini onda yaşadığı
Umutsuzluklarda tesellisi
Acılarında ilacı
Fidan boylusunu
Bilal’ini
Uğurlarken evden bir sabah
Evin içinde yankılandı O kahreden ses
İrkildi
Yutkundu
Korktuğu olmasındı inşallah
Pencereye koştu Sokakta kan gölü
İçine düşmüş sanki
Ateş düştü yüreciğine
Canıydı yerde yatan
Beş katı bir basamakmışça inip
Sokağa fırladı
Annesi babası bacısı Nasıl anlatılır ki acısı Az önce sarıp kokladığı
Biriciğinin bedeninde onlarca kurşun yarası Koşun yetişin dese de Gelmedi yardıma bir komşusu
Sarıp kucakladılar
Al kanına boyandılar Hastaneye vardılar Vardılar da
Ne çare
Dünya yıkılaydı
Ölen ben olaydım yavrum
Nasıl yaşarım ben şimdi
Hangi taşa vururum başımı
Kimler silsin göz yaşımı
O ölmedi
Şehit oldu dediler
Şehitler ölmezdi
Ölen anaydı
Ölen babaydı Kardeşti
Şimdi evin her köşesinde cennet kokusu var
Kah rüyalarda görünür
Kah hülyalarda
Nasıl dayanırım yokluğuna
Varıp el sürmezsem mezarına
Her gün ziyaretgahımız oldu Şehitler mezarlığı
Ferahlık görmez
Yüreğim hep darda
Ne vardı da kahrolasıcalar Baharında fidanımı Kolumu kanadımı kırdılar
Yüreğime acı koydular