Bir Feryat Şiiri - Kenan Gezici

Ve açtım kollarımı gölgesinde menekşeler.
Bitiverir, yanı başımda uzakta solar, kururlar.
Unuttuğum, gökyüzü uzun bir hastalık gibi.
Nasıl biterse öylesine biter, bilmediğim gibi.
O denli çocukmuşum, saf kendimi kötülerken.
Okuduğum, seyrettiğim kötü karakterleri aşmışlar.
Her biri aman diken batmasın düşündüklerim meğer.
Yaralar kör testere izleri var işte bak omuzumda.
Başımdan ayaklarıma neydi, bilmedim döktükleri.
Islanmadım yandım, diyen feryadım söndü.
Solan bir ben değildim, her ne varsa onu kuruttular.

Kenan Gezici 17/02/2025