Bir Felaket Şiiri - Ufuk Faruk Köseoğlu

Yüreğinin kabullenişini susmandan anlamıştım.
Bağıracaktım kabullenmediğimi gör diye.
Boğazımdaki düğüm olmasa bağıracaktım.
Koşup gelecektim yüreğime kocaman bir taş çökmese.
Öyle bir taş ki dünyadaki tüm keder dert hüzün kadar ağır.
Niye bildiğim halde böyle bir felakette mahvoldum?
Şiirler takardım saçlarına
Güneşte gölgelerden kaçardık
Islık çalardım bir yakadan bir yakaya
Duyar gelirdin sanırdım.
Niye İstanbul var şimdi?
Dalgaları izlemekten bıkardın bana bakardın ben sana.
Gökyüzü kararırdı gülüşünle aydınlatırdın yüreğimi
Soğuktu havalar ısıtırsın sanırdın içimi.
Neden ellerim soğuk şimdi?
Elimde fotoğrafın bakarım bir vakit
Hangi vakit baksam gülüşünün sahibi başkası olduğunu hatırlarım.
Bir felaket kopar buralarda sen bilmezsin