Bir eren... Şiiri - Hasan Belek 2

​Zamanın nehrinde bir ada o,
ne akıntıyla savrulan bir dal parçası,
ne de kıyıya tutunmaya çalışan köksüz bir saz.
O, suyun sesini dinleyen sessiz bir taş,
kendi derinliğinde kâinatı ağırlayan.

​Gönlü,
eski bir dergâh kapısı gibi gıcırdamayan,
yağmur yemiş, güneş görmüş,
ama asla çatlamamış.
Gözleri, İda'nın zirvesindeki o büyük beyaz nur gibi,
sisin içinden gerçeği süzer;
bakışı bir kartal keskinliğinde,
ama kucaklaması bir anne şefkatinde.

​O bilir;
ışığın kıymetini, karanlığın rahminde öğrenir insan.
Bilir ki, her şeyi zıddıyla yaratan O Mutlak Güç,
gece olmadan gündüzü var etmez.

Bu yüzden yargılamaz;
ne sigara dumanındaki kederi,
ne de gül suyundaki vecdi.
Negatifi tanır, pozitifi kucaklar,
ve ikisinin de ötesindeki 'Bir' olanı sezer.
​Sözleri, dağ pınarından içmek gibidir,
azdır, serindir, ama bütün harareti alır.

Konuştuğunda değil, sustuğunda başlar asıl sohbeti;
sükûtu, binlerce kelimeden daha gür bir vaazdır.
Çünkü o, görünmeyenlerle konuşur,
rüzgârın taşıdığı fısıltıyı anlar,
toprağın altındaki tohumun sabrını paylaşır.

​O, nefsini çarmıha germiş bir savaşçıdır,
ama kılıcı paslanmıştır artık kınında.
Savaşı bitirmiş, barışı bulmuştur zıtlıkların tam ortasında.
İyinin ve kötünün dansını izler,
anlar ki bu, insanı olgunlaştıran bir oyundur,
Kadir-i Mutlak'ın kurduğu muazzam bir sahnedir.

O, bu sahnede rolünü oynamış,
seyirci koltuğuna oturmuştur artık.
​Gönül ereni odur ki;
kendi hiçliğinde bulmuştur varlığı.
Ne Enlil'in görkeminde kaybolur,
ne Enki'nin çamurundan utanır.

Çünkü bilir;
insan, hem çamur hem de nurdur.
​Ve sen onu aradığında,
ne tacında, ne hırkasında bulursun.
O, belki Akçay sahilinde çay içen bir ihtiyardır,
belki de zeytin toplayan bir köylü dayıdır.
Ama yanından geçerken
içine dolan o tarifsiz huzur,
göğsüne serpilen o güzel kokulu su...

İşte odur onun imzası.
O, yürüyen bir sükûnet,
nefes alan bir teslimiyettir.
O, bir gönül erenidir...

Hasan Belek
24 Ekim 25-Akçay