Bir Efsaneye Ağıt Şiiri - Atilla Damar

Bir soylu zamandan yola çıktık
Ayaklarımızda,
Basmaya kıyamadığımız İstanbul;
Öyle bir onurla yükseldi başımız
Öyle bir vecd ile baktık
Karşımızda,
Bakmaya doyamadığımız İstanbul;
Baştanbaşa nur, baştanbaşa bir koca mabed
Bu çereğla ruhumuzun kandilini yaktık
Elimizde,
Yere-göğe koyamadığımız İstanbul;
Dilimizde,
Söylemeye doyamadığımız İstanbul;

Tam beşyüz yıl yaşadık masalsı
Konaklarda ud-tanbur
Korularda gül-bülbül
Bahçelerde sevda şarkıları dinledik dinledik
Sabahlarımız ezanlarla yıkandı ulu minarelerden
Ürperdik bir uhrevi alemin hissiyle
Yırttık hançeremizi bu demin hissiyle
Bir gözde iki alem yarattık, yaşadık
Ve yaşadık...
Yaşamak bir güçlü sanat,
Bir ince zevk,
Tam beşyüz yıl süren bir altın düş'tü
Bir cenneti cömertçe beşyüz yıl bizle bölüştü
'Elveda'sesini duyamadığımız İstanbul;

Kulaklarımızda bir eski şiirin hüznü
Çınlar, sarsar ruhumuzu öyle derinden
Bir eski şiir, bir paslı hançer gibi işler
'Ol saltanatın yeller eser şimdi yerinde! '
Susarız,
Dudaklarımızda bir kilit olur utancımız
Susarız,
Uzar uzadıkça zaman
Büyür büyüdükçe yürek sancımız
Nemli gözlerimize bir soylu çağın aksi düşer
Alır zaman rıhtımından son halatı
'Gitme kal ' diyemediğimiz İstanbul! ..

Atilla Damar