Bir Düşün Ortamı Şiiri - Emre Ünal

Şu insanlar arasında,
bir şeyler var bizi böyle yakın kılan.
Belki de, sen ve ben sevmeliyiz birbirimizi.
Belki de evlenmeli, iki de çocuk yapmalıyız ardından.
Bütün bu yaşadıklarımızı
sevdaya dönüştürmeliyiz ‘9-6’ yollarında,
ve ben seni öpmeliyim.
Belki de hiç konuşmamalıyız,
isyan etmeliyiz kaderimize.
Senin güzelim balsarısı saçların
düşmeli bazen gözlerime.
Belki de bu sevdaya hiç başlamadan seni unutup,
yeniden aşık olmalıyım uzaktaki eski sevgilime.
Oysa sen hiç konuşmadan
herşeyi anlattın zaten biz ikimize.
Belki de sevmeliyiz biz ikimizi.
Hiç utanmadan ve geç kalmadan
anlatmalıyız bunu biz birbirimize.
Belki de sen usulca öpmelisin beni
ve ben “Olmaz istemiyorum, yan cebime koy” demeliyim.
Belki hiç bir şey olmamalı ve kıskanmalıyım seni.
Belki de tekerine çomak sokmalı böylesi aşkın.
Sen ve Ben, Biz ikimiz,
aşk böyle bir meret işte.
Kocaman bir yumak oldum ikilemlerden.
Kedi gibi oynuyorsun benimle istemeden.