Bir dostun ölümü. Şiiri - Mehmet Tunçer

Az önce duydum..
Duydum inanamadım.
Dostun biri üst katın balkon demirlerine
Asmış kendini…
Ne bir iz bırakmış
Nede bir kelam,
Bir iki şişe köpek öldüren şarabı
Bir dolu kadeh
Bir iki dilim elma
Birkaç zeytin
Birde vesikalık siyah, beyaz…
Kim bilir kaç kez ateşlere verdiği
Gözlerine kıyamadığı
Ondan başka bir tek benim bildiğim
Onun vefasızı varmış masada…
Önce doktor gelmiş sonrada savcı
İkisi birlikte
Gömün demişler…
İşte başucundayım
Öğle namazına müteakip
Üç beş dost ve dostun dostuyla
Gömeceğiz onu şehrin asri mezarlığına…
O şimdi öldü,
O işte yok
Biten tükenen ne?
Bir yüreğin durması
Verdiği nefesi alamaması
Ses çıkartamamasımı
Aşkımı, sevdasımı, Özlemlerimi…
Ne bitip tükenen?
Hem sonra kimin umurunda ki.
Ölü yıkayıcısı çamaşır yıkar gibi
Cenaze aracının şoförü karpuz taşır gibi
İmam malum…
İş bitimi..
Herkes zuladan cebine konan paraya bakacak…
Aysu’na söylemedim yediğin haltı..
Hem sonra duysa ne olacak
Birkaç gece..
Naz yapacak kocasına hastayım diye
Sonrası malum..
Üçüncü çocuğuna hamile kalacak…