Bir Dost Lazım Hasından

Herkes hasret bir şeye, ben hasretim has dosta;
Elli yıldır ararım, bulamadım ne yazık!
Varsa öyle bir aday; canım kurban o dosta;
Dost sandığım kimseler, attı bana hep kazık.

Has’tır diye güvendim, hasım çıktı çokları;
Denemekten usandım, korkar oldum beşerden.
Baktım gördüm kahirin, zararı var,yok kar’ı;
Çakma dostlar yüzünden, hissem oldu her şerden.

Selam versem birine; borçlu kılar o beni;
El sıkışsam faraza; haciz koyar koluma!
Bu ne biçim insanlık, bu ne menem medeni?
İstediği olmazsa; takoz koyar yoluma.

Her türünü denedim, sonuç; yeis ve keder;
Hangi dilden söylesem, boşta kalır kelamım.
Ruh sürura muhtaçken, oldu daim mükedder;
Bir ben değil insandan, korkar oldu selamım.

İdrak ettim ki bana; dost sadece Mevla’dır;
Ona Halil’se biri, refik olur fakire.
Ve o bana dünyadan ve halkından evladır;
Tek dileğim, temennim; kulum desin hakire.

Abdullah Toroslu
24.06.2012-İzmir