Bir Dize Kadar Kırılgan

Nazar mı değdi? Mavi boncuk çatladı içimizde bir yerlerde,
Yok, sadece bir dize düştü ve toparlayamadık.
Aşk, kırık aynada parçalanan bir yüz oldu,
Her cam kırığında sen kaldın, ben kaldım sessizce…

Gökyüzünde bir bulut şişede sıkışmış umut gibi,
Sözlerimiz uçtu, kanadı koptu sevdanın.
Avuçlarımızda kalan, mürekkep değil, yangın izi,
Kâğıt, "Neden?" diye sorarken
Cevap, dudağımda donmuş bir vedaydı.

Belki de gözlerimiz fazla dokundu birbirine,
Nazardan değil, belki aşkın kendisiydi kırılgan.
Dize düştü, yürek paramparça savruldu rüzgâra,
Toparlayamadık…
Ama küllerimizden yazdık yeniden:
Aşk, en güzel şiiri kanatarak öğretir."

Sabahın ilk ışığı perdeleri yalarken,
Yatağın soğuk yarısında sen yoktun.
Kahvemin şekeri erimedi, çünkü dilim
Acının tuzunda kaybolmuştu…
"Nazar değmedi," dedim, "sadece gittin."
Giderken şiirimizin son hecesini de söküp aldın.

Çekmecende unuttuğun kolye bir yara gibi,
Boynumda sallanıyor şimdi, zinciri paslı.
Her tokadında bir "keşke" çınlıyor,
Ama zaman, kum saatinde sıkışmış bir çığlık…
"Dön!" diye haykırsam da,
Echo'lar bile sustu odalarda.

Nazar mı değdi? Hayır, sadece düştük
Aşkın sarp merdivenlerinden, el ele kayarak.
Ama biliyoruz: Kırık kalpler en çok,
Birbirinin yarasını tamamlar…
Mavi boncuk kırıldı, ayna sustu belki,
Ama şiirimiz, kanayan bir çiçek gibi
Her bahar yeniden açacak.