+++ Bir Dilek Uluocak Şiirinin Düşündürd ...

Gecenin Rahmine Dolan Günah

gece ikincil yüzünü gösteriyor çıplak alevde
gölge dolu bardakları buğulandırıyor
bir kefesi kaynayan terazinin çirkin dumanı
belirsiz bir silüetten kaçarcasına
apansız göğe yükseliyor
yeniden dönmek için sırlarıyla

camları hırpalıyor karanlığın bakışları
gizemli iki gözbebeği uzanıyor
kendi dünyalarından aynalara
eller hareketlendi
ne fayda
susku doğurganlığı bastıramaz

rüzgâr gecenin rahmine dolduruyor
havanın ağırlığını
ölümün gebeliğini yaşatıyor iklim
bu kokuyla
can havliyle sarsılıyor yer gök
yükselen bacalarda telaşlı bekleyişler

gece oyalıyor alevleri
vebali hayasız kuru ellerinde
haykırışları idamlık karanlıkta son arzu
ne sözler yitiyor
dar sokaklarında bu acımasız zamanın
ne ağızlar kapanıyor keder dolu köşelerinde

günaha diz çöktü şehir
bakır bir çığlık böldü
masum meleklerin fondaki sükûnetini
yeşil kırmızıya çaldı
siyah bir leke belirdi
hainin dipsiz gözlerinde

azap hiç olmadığı kadar yakın
hiç olmadığı kadar telaşlı keskin
kapısı açıldı iflah olmaz zindanların
siyaha çalan
kırmızı bir kan yağıyor şimdi
üzerine zavallı insanların

07 /07 /2007

Dilek ULUOCAK

Geceler..

Sanki hep bir şeyleri saklıyor ruhunda geceler.. Görünmez sanır aldatanlar yaptıklarını, oysa terazi bilir dengeyi bozanı. Gecelerde herkes uyumaz; bardakların buğusuna sarılan nice eller, sır dolu yüreklerin dertlerini döker dilerse dinleyenlere; belki de buhar olur uçar öz, söz ile.
Ne kadar sussa da dil, doğurgandır dil...İster aynaya bak, ister camdan görmeye çalış karanlığın ruhunu; mümkün mü, kendi dünyasını yansıtabilmesi insanın dışarı?
Gece sessiz, gece verimkar...Haydi rüzgar, getir meltemlerinden şu ağır havayı da üretken ruhlar kıpırdasın biraz....Her doğumun -bir gün- ölüme çağrı yapacağı gerçeğini bilse de şu ölümlüler, geceyi de güne katsalar öldürmeseler zamanı.Ölümün kokusundaki gerçek, ürkütmesin canlıları; çünkü doğumlardaki çığlığı beklerken sevinçle bakan gözler. şimdi yitişteki acının kokusunu hissederken kokuyu değil, hayatı sorgulasın kendince, 'ne kadar verimli geçti ki' diye.
Neden hep gece gerçekleşir ki infazlar; gün ağarınca saklı mı kalacak ki gerçekler? Ne kadar saklayabilir ki alev, gecenin suçlarını? Güneş nasıl balçıkla sıvanmazsa, gece de alevlerin şavkıyla aydınlanıp hayasız kuru ellerin veballerini saklayamaz...Ne keder dolu köşeler,ne dar sokaklar ağızlardan çıkan kederlerin şiddetini saklayabilir, ne de bu sözler yitip gider idamlıkların son sözlerinin içinde...
Gündüzleri aydınlıklarda işlenen günahları da özüne sindirmişcesine gece, günahların ağırlığı ile diz çöküp çığlık atar sessizce.... Hain mi şimdi -içip içip kızartınca gözlerini- yeşil gözlü ve onun gerçeği çatışınca bizim gerçeğimizle? ...Hain mi şimdi o, dibi bile görünmeyen gözleri olan kırmızı gözlü? Onu bu hale getirenler, masum meleklerin çığlıklarına ağlarlarken biraz da ona ağlarlar mı ki? ...
Hangimizi uzağız azaplara; bir nefes kadar yakınken acı, ruhumuza. Zindanlara atılınca mı iflah olacak ki arınmmış ruh? Gönlü karaların zindanlarının kapısı açık oldukça gece de gündüz de karanlıktır; karanlıklar çığlıklara, çığlıklar siyaha çalan acılara gebedir ve insanoğlu 'zavallı' olmaya mahkumdur dünya zindanını iflah etmedikçe.
Şimdi kim 'Gecenin doğurganlığı ile çoğaldı günahlar? ' diyebilir ki...

Serap Hoca