Bir Dervişin Şeyhinden Müfaregati

Şuledar bir kandil yanar elbette,
İslimin koymazsan söner elbette,
Şeyhinden ayrılan bir den-i derviş,
Meyl-i masivaya döner elbette.

Nazargâh-i bariMü’min kalbidir,
Tevhidin darbesi dağlar eritir,
Aşk ateşinden cildi sarıdır,
Bu acizin de cildi döner elbette.

Sohbet-i meşayıh dervişe kârdır,
Bulmazsa sohbeti işi düşvardır,
Ağlarım her an karım efgandır,
Ağlatan gözyaşım siler elbette.

Nefs-i emvareyle bir cidal açtım,
Çıkardı yurdumdan dağlara düştüm,
Aşka kavuşmadım ardından koştum,
Aşk iline yolum düşer elbette.

Aşkının ateşi ciğerde yanar,
Hu çeker halvette pervane döner,
Kuşlarla semada dallara konar,
Bize de bir eser erer elbette.

Elimde kasirim emelde noksan,
Şahlar şahısın bizlere ihsan,
Son nefes elimde olursa iman,
Gel de geç sırattan derler elbette.

Sırat-ı selamet geçen mü’minler,
Cennet’te hazır inam görürler,
Müşahede-i cemale hayran olurlar,
Acize bir yandan gör derler elbette.

Meftuniye göster cemalin ya Rab,
İnayet olmazsa işleri harap,
Sual-i Münkireyne verirsem cevap,
Bu kişi amel-i Salih derler elbette.