Yaşadıklarımı, gördüklerimi, başka insanlarla paylaşmak, anlatamadıklarımı bir kağıta dökmek, eskiden beri bende bir alışkanlık olmuştu, ağladığım zamanları, sevindiğim anları bu kağıt ve kalemimle paylaşmayı sanki bir görev gibi bilmiş ve herşeyimi şiirlere dökmüştüm.
Gece karanlığının yerini Güneşin ışıklarına bıraktığı, dağların zirvesinden ve denizlerin derinliklerinden gelen sis tanelerinin Güneşin sıcağından kaçtığı, şu minicik canlıların bile şen şakrak oynaştığı, çiçeklerin rengarenk açtığı,
şu bahar sabahında, ben neden burdayım? Ben nerede yanlış yaptım?
Yapılanlarda ne kadar haklı yada suçluydum? Bilmiyorum ama! Bildiğim birşey var? Ben yanlızım hemde yapayalnız.
Ne yapayım? Ne anlatayım? Acı çekmek acıyı yaşamak, duyduklarımıza üzülmek, gördüklerimize ağlamak tam bizim yapımız.
Hep depresyon müzikleri dinleyecek değiliz ya!
Birazda depresyon şiirleri okuyalım. Bizim kanımızda var. Buyrum benim depresyonlu Dünya`ma Hoşgeldiniz!
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta