Bir denizi Şiiri - Murat Ülkü

Bir denizi tek başıma doldurmaktan yoruldum,
Kıyıda bekleyenin olmadığını bile bile.
Avuçlarımda biriken kumlar gibi dağıldı vaktim;
Artık rüzgâra yön vermekten, fırtınaya göğüs germekten vazgeçtim.

Kızgın değilim, bu öfkenin çok ötesinde bir yer,
Hani bir cam kırılır da sesi çıkmaz ya bazen...
Öyle bir sağırlık çöktü ki kelimelerimin üzerine;
Sorguları uçurtma yaptım, iplerini gökyüzünde kestim.

Gönlümdeki o ağır yükü bir köşeye bıraktım,
Sırtım hafifledi ama içimdeki boşluk baki.
Kavga bitti, cepheleri terk ettim birer birer;
Mağlubiyet değil bu, artık kazanmak istemiyorum sadece.

Sesimi yankıdan başka emziren olmadı bunca zaman,
Ben bağırdıkça uçurumlar derinleşti aramızda.
Ekmek gibi, su gibi kutsadığım o büyük çaba;
Şimdi masada unutulmuş bir lokma küf, bir yudum acı...

Gözlerimin feri sönmüş, aynadaki yüzüm bir yabancı,
Seni yaşatmak için kendimden ne çok eksiltmişim.
Bir çiçek suladım aylarca, kökü kurumuş meğer;
Ben boş kovanlara hayat üflemekten, ölüleri uyandırmaktan yoruldum.

İçimde bir yerlerde çok eski bir radyo çalıyor,
Cızırtılı, hüzünlü ve hep aynı sızıda takılı.
"Nasılsın" diye sormaya bile mecalim kalmadı artık;
Cevabın yakmasından değil, artık merakın sönmesinden korkuyorum.

Bu bir veda değil, bu bir sönüş hikayesi,
Kandilin yağı bitti, fitili zaten çoktan yanmıştı.
Hüznüm bile yorgun artık, gözyaşım içine akıyor;
Ben sana küsmedim, ben sende bittim; en koyu matem de bu ya...

Seni beklemekten, yollara bakmaktan değil;
Yolların hep sana çıkmasından yoruldum.
İçimde bir ev vardı, pencereleri hep yüzüne açılan;
Şimdi perdeleri çektim, kapıları içeriden kilitledim.

Kapının eşiğinde birikmiş o eski hevesler,
Tozlanmış hayaller, ucu yanık o son cümleler...
Hepsini bir kutuya koyup çatı katına kaldırdım;
Artık ne gelmeni bekliyorum, ne de gidişinle eksiliyorum.

İnsanın canı en çok, canının yandığına alışınca acırmış,
Ben senin yokluğuna değil, varlığının yüküne alıştım.
Omuzlarımdaki bu sızı, taşımaktan vazgeçtiğim o büyük sevdadır;
Ben sana küsmedim, ben sadece kendi enkazımdan taşındım.

Şimdi dışarıda kıyamet kopsa, ıslanmaya bile üşenirim,
Öyle bir boşluk ki bu; ne bir hıçkırık, ne bir sitem...
Adını andığımda dilim artık titremiyorsa eğer;
Bu hüzün değil, bu kalbin beyaz bayrağı, ruhun ebedi uykusudur.