Elbet Bir Gül Şiiri - İbrahim Yılmazel

Biraz avuntu çokça keder
Hiç gülmüyor yüzümüze kader
Çocukken sanardık batmaz karpuzdan gemiler
Bir gün battı hepsi birer birer

Sevda göklerde bulutlarda bir gölge
Güneşim batıyor doğduğu yerde
Yazmıyor kalemler özlemimi
Beklerim sevgilim gözlerinde buldum kaderimi

Ne acılar yankılanıyor semada Tanrım
Unutmazsın bizi göklerde tahtın
İndir yere ordundan bir neferini
Kaldırsın kılıcını kırılsın kara bahtım

Belki sevgilim özleminde buldum seni
Yüzün bir gül sesin bülbül
Zaman ilacıysa özleminin
Buluşuruz elbet sen yeter ki bir gül...