Bir Demet Beyaz Gül

Sokaklar mı serseri, yoksa ben miyim?
Yollar mı tükendi, kafam mı karışık?
Hava mı dumanlı, acep başım mı?
Yıllar mı kederli, ben mi dertliyim?

Bir acaip durum, bilmem ki niye?
Kelimeler dolanmış, dillerim suskun.
Dostlarım nerdeler, tüm dünya küskün.
Ayaklarım gitmiyor, dizlerim bezgin.

Ötmüyor bülbüller, kuşlar uçmuyor.
Boynu bükük güller, tomurcuklar açmıyor.
Sönmüş ocaklar, bacalar tütmüyor.
Bir hain baykuşa kalmış ortalık.

Geceler uzamış, bitmek bilmiyor.
Çökmüş kara bulutlar, gitmek bilmiyor.
Bir ölüm sessizliği sarmış her yeri.
Yıkık dökük viraneye dönmüş ortalık.

Yoksun diye artık kollarım bomboş.
Her taraf ıslak, izbe, nemli, loş.
Dün kahkahalar yükselen yerler, bu günse bir hoş.
Bastığın yerlerde bedenim gezer, gönül sarhoş.

Kaldırsam başımı haykırsam semaya.
Kahreden sessizlikte çığlığım duyulmaz.
O kadar yıkık, dökük, viraneyim ki;
Tüm hekimler gelse çare bulunmaz...

Bir gün bana inat kuşlar uçarsa.
Bulutlar dağılıp güneş açarsa.
İnsanlar gülüşüp neşe saçarsa.
Ben de mezarımda huzurluyum bil.

O zaman kalbindeki kini, pası sil.
Bazen gerçekleri anlatır, konuşmayan dil.
Saf temiz duyguların sembolü, beyaz bir gül.
Bir demet yaptırıp mezarıma gel...