Bir Damla ile Yeşerir Bir Fidan

Kök vereceksen bir yere, önce kendine ver,
Ne bir insana, ne bir eşyaya yaslan tüm ağırlığınla.
Gölgen bile güneşe göre şekil değiştirirken,
Sen sabit kalmaya çalışma,
Rüzgarla savrul, ama savrulduğunu bilerek…

Kelimelerin bazen eksik kalır,
Ama eksiklik değildir bu
Bazı hisler sadece susarak tamamlanır.
Dilin yetmediği yerde
Bakışların konuşur,
Ve gözler, yüreğin yazdığı en sade mektuptur.

Seviyorsan, doya doya sev,
Ama unutmadan: hiçbir sevgi kefen biçmez ölümsüzlüğe.
Gözyaşı döküyorsan, dök gitsin,
Ama bil ki, her damla bir umudu yıkmadan bir diğerini yeşertmez.

İnsan en çok, söyleyemediklerinde yalnız kalır,
Ve sustukça büyür içindeki yankılar.
Ama unutma; o kalp sen sustuğunda da konuşur,
Sessizliği bile anlatır,
Kime ne kadar sustuğunu…

Uzaklara özlem duyuyorsan,
Belki de kendine yakınlaşamamışsındır.
Yol sanma sadece yürüdüğün yeri,
Bazen durduğun yer de varış noktasıdır.
Ve bazen kaybolmak, bulmaktan daha anlamlıdır.