Bir Daha Yaşasaydım Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bir daha yaşasaydım bu lanet olasıca hayatı,
Daha az kasılır, daha çok gevşerdim.
Hasta olunca kıvrılıp yatardım usulca…
Yatağa girmeyi ayıp sanmazdım.

"Ben olmazsam dünya yıkılır!" zannına,
Derdim: Hadi oradan!
Dünya dönüyor güzelim,
Ben olsam da, olmasam da...

Dedemin masallarını geçiştirmezdim,
“Sonra anlatır” derdim hep,
E be oğlum, "sonra" denen şey
Bazen hiç gelmiyor işte!

Az konuşurdum,
Çünkü herkes çok konuşuyor zaten,
Ama kimse kimseyi dinlemiyor be birader!

Çocuklar mısır dökse,
"Temizlik!" diye zırlamazdım.
Alırdım hepsini yanıma,
Yığılırdık kanepeye,
Kahkahadan yerlere düşerdik birlikte.

“Ömür boyu garantili” diye satılan malları
Taksitle alsan da,
Kalbin garantisi yok kardeşim!
Bir an, bir bakış…
Ve güm!
Gidersin…

Televizyonu kırıp,
Uzun uzun gökyüzüne baksaydım…
Yıldızlar nasıl yanıyor, neden sönüyor?
Ağacı, çiçeği ve kışa hazırlanan karıncayı
İzleseydim fark etmezdi…

Çimenlere gülerek düşerken
Lekelenir diye paçalarımı değil,
Güzelliği toplasaydım.

Sevdiğim kadının
omzundaki yorgunluğu
daha erken fark etseydim.

Özür dilemekten kaçmazdım,
Gurur mu?
Onu da cebime koymazdım artık,
Bozukluk gibi düşüyor çünkü arada.

Ama…
Bir daha yaşasaydım hayatı,
Her dakikasını,
Bilezik gibi koluma takar,
“Bu da benden” derdim hayata.

Ve kendimi daha çok severdim ulan…
Bir kere doğuyorsun çünkü…
Bir kere düşüyorsun bu dünyanın yamacına!
Sevdiklerimi daha çok sarar,
Sarılmakla geç kalınmazdı ya,

Ve bir gün
Zaman gelip de
defterimi dürmeden önce
Her sabahımı
Yeni bir rakı gibi açar,
“Ne var, ne yok?” diye
sorardım hayata.

Geçte olsa öğrendim artık
tek bir hayatımız var
ve her şey bir gün
bu şiir gibi biter…

Ama o gün gelmeden önce,
umarım her gününüzü,
bir hediye gibi açarsınız.