Bir Daha Anne Şiiri - Mehmet Cüryani

Annedir dünyada gerçek, güzel yar,
O sıla insana, en emin diyar.

Ondan ayrılanlar, düşer gurbete,
Dostları olur hep, düşman ve ağyar.

Kim ki annesine hasım kesilir,
Böyle bir evlattır tam bir canavar.

Anneden yüreğe cennet meltemi,
Gibi akar gelir her müşfik nazar.

Onun sevgisinden uzak kalan kalb,
Olur en sonunda, hunhar ve barbar.

Anneye karşılık bir şey koyamaz,
Dünya denen mezat, şu fani pazar.

Onunla becayiş yapılmaz asla,
En güzeli bile verir tam zarar.

Bir yavru anneden uzağa düşse,
İki büklüm olur ve kalır nâçar.

Annenin öğüdü tükenmez ırmak,
Akar Kevser gibi ruhlara har har.

Anneden uzakta bir ceylan olsa,
Onu hemen avlar zalim avcılar.

Annecim eğildim, büküldüm yetiş,
Beni de gurbette böyle vurdular.

Vurdu elin oğlu, el kızı anne,
Dikenlikte kaldım, her yanım kanar.

Bir daha bir daha sar beni anam,
Beni yavrum deyip, nur sinene sar.

Senmişsin gönlüme merhem ve ilaç,
Sensiz kalbi yedi dert ve yaralar.

Yaz, bahar mevsimi senin iklimin,
Gerisi sonbahar, kış, fırtınalar.

Bu kışlar beni de buldu annecim,
Dondurucu soğuk hep ayrılıklar.

Sarıver öylece eskisi gibi,
Beni bu ölümcül soğuktan kurtar.

Sar ki erisinler, sıcaklığında,
Kalbimi kaplamış buzul, tipi, kar..

Senin gülümsemen bile bir güneş,
Cennetten ileri, solmaz nevbahar..

Ayrılık bir oktur işte sinemde,
Yaramdan durmadan, daim kan sızar.

Merhemin, tabibim, ilacım, benim,
Sana ermek hayat, gerisi mezar…