Bir Cümlelik sevda ömürlük sessizlik

Bir Cümlelik Sevda, Ömürlük Sessizlik

Sadece bir şey söyledin.
Bir cümle.
Ne bir vaat vardı içinde,
ne büyük sözler…
Ama ben o cümleyle
koca bir hayat kurdum içimde.
Seninle.

“Belki…” dedin sadece.
Ve ben,
belkinin sonuna virgül değil,
bir ömür koydum.

Sen gittin.
Ben kalmadım,
sadece olduğum yerde durdum.
Gidemedim.
Çünkü seninle gitmemiştim,
sadece içimde büyütmüştüm seni.

Zaman geçti.
İnsanlar değişti.
Ben değişmiş gibi yaptım.
Ama ne zaman bir kahkaha duyulsa,
aklıma senin suskunluğun geldi.

Ne tuhaf…
Hiçbir zaman tam sevmedin beni.
Ama ben,
hiç eksik sevmemeyi
senden öğrendim.

Başka cümleler kuruldu,
başka dudaklardan döküldü isimlerim.
Ama ben hep senin “belki”nin gölgesinde yaşadım.
Çünkü bazen bir kelime,
hiç yaşanmamış bir aşkın
mezar taşı olur.
Ve ben her gece
o mezarın başında sustum.

Anlatamadım seni kimseye.
Çünkü sen yaşanmadın ki,
yalnızca içimde yankılandın.
Ve en çok da bu yordu beni:
Senin olmadığın bir hikâyede
hep seni anlatmaya çalışmak.

Şimdi insanlar hâlâ soruyor:
“Ne zaman geçti?”
Geçmedi.
Geçemedi.
Çünkü bir cümlelik sevda,
bazılarının hayatında
ömürlük bir sessizliktir.