Bir çocuk sahile indi Şiiri - Reşit Akdağ

Bir çocuk sahile indi…

Elinde misket torbası…

Kurtlar uluyordu içinde torbanın,

Titrek eliyle sıkıyordu korkularının ucunu…

Tutup boşaltmak ister gibiydi denize,

Yapamıyordu…

Yalnızdı çocuk, minicikti sahilde,

Çelimsizdi, güçsüz ve kararsız…

Her bir yandan kuşatılmış gibi çaresiz…

Umudunu torbadaki eline bağlayıp

Açtı torbayı, misketleri denize savurdu,

Bütün ürkekliği ve zayıflığıyla denize baktı sonra,

Korkuyordu…

Boş torbayı –hâlâ- sıkan eline baktı,

Allah’ım, eli ne kadar sıcaktı!

Kurtlar uluyor muydu içinde?

İçinde torbanın, içinde çocuğun?

Zayıf ve çelimsiz çocuk,

Ürkek ve titrek yüreğiyle ne kadar sıcaktı!

Şimdi ne şimşek çakacak,

Ne yağmur yağacaktı…

Bilmiyordu…

Sahile indi çocuk,

Kendinden büyük hüznü ile…

Hüznü korkularından da büyüktü,

Ama hüzün ona yüktü…

Hoyratça boşalttı denize,

Korkuları onu büyüttü…

O artık bir büyüktü!

Töresiz kurtlar uluyordu içinde!

“Allah’ım, ağlayamamak ne acı! ”

Hiç ağlamadı…

Ağlayamadı…

Bir büyük sahile indi,

“Ver” dedi “hüznümü geri,

“Hüznümü seviyorum…”

Korkuları çok büyüktü…

Deniz daha da büyük…

Hüzün denize yük,

Zaten kıyısındaydı emanet,

Uzansa tutacak kadar…

“Al” dedi, “Alsana! ”

Sahile kadar inen insan,

Hüznünü alamadı…

Kurtlar uludu hep içinde,

Ürkek bir ceylan kadar masumdu

Ve bir martı kadar suçlu…

Uzansa tutacaktı, yakındı,

Elini verse alacak kadar…

“Al” dedi deniz, “Alsana! ”…

Alamazdı…

O artık başkasının hüznü idi…

Alamadı…

16.8.2008